Umut perisi hepsi. Çevremizde dolaþýp bizlere göz kýrparlar. Hepsine ayrý ayrý kanarýz, bu da bizim güçsüz yanýmýz. Öyle silahlarý var ki karþý konulamaz. Sadece bir zýrh bizi koruyabilir. Aþka büründük mü zarar vermeleri olanaksýzdýr.
Zýrhý verende, silahlarýyla yok edende hep onlar. Ýçimizdeki yanan ateþ fazlaysa, beðenilmek arzusu ruhumuzu kasýp kavurduysa, bu bizim suçumuz.
Erkekler ve kýzlar. Hep soðuk savaþ halindeyiz. Cephe o kadar geniþ ki akýl ermez. Çok az kiþi savaþýn galibi. Gaziler arkalarýný dönüp þehitlerine aðlar. Gökyüzünü karartmýþtýr gözyaþlarý.
Gaziler aðlar, Þehitlerse mutlu deðildir hallerinden, çünkü hain bir pusuya yakalanývermiþlerdir.
Lanet olasý soðuk savaþ bozdu ruhumuzu, ahlakýmýzý, çürüttü erdemlerimizi.
Ve zýrhýmýz, kolay bulunamayan mücevher gibi bizler için.
Baþýmýza gelenler eritiyor, ender erkeklerin sahip olduðu koruyucuyu.
Bir de çýrýlçýplak savaþanlar var tam da orta yerde. Onlarca yara alýp bundan zevk duyan mazoþistler. Hangi duygularýný yitirdiklerini bilmeden halâ çabalýyorlar. Ellerinde hiçbir þey olmadan. Karþý koymadan. Zevk alýyorlar karþý tarafýn darbelerinden. Utanýlasý insanlar bunlar.