Bir Taşın Suskunluğunda…



İçimde bir gizli hüzün var sanki…
Sebebi ne bilmiyorum. Yazılarım derlenip, toparlanıp neşredilecekmiş. Artık bana sorulmayacakmış. Susuyorum… Sanki bana ait olmayan dağınık bir takım nesnelerden bahsediyorlar. Onlara anlatsam da anlamayacaklar… Ben daha yazmadım ki… Taşımı bulamadım ki? Gizi mi bulamadım, sırrımı bulamadım henüz… Sırrım bir taşta biliyorum. Yazılarım, aradığım kelime iksirleri o taşın içinde gizli. Çocukluğumdan beri beni çağıran garip bir sesin peşindeyim… Bu yüzden arkama bakmadan sadece yazıyorum. Bir nevi kelime toprağında eşelenmek benimkisi… Geriye avuçlarımla ne fırlattığımın farkında bile değilim… Belki de ben bir taş içindeyim. Sesim, sözüm, sırrım taşın içinde. Kendime bakan bir ayna misali üzgünüm… Hatta üzgünden de öteyim sanki. Bazı şeyler kendi anlamları dışında bir şeyle ifade edilemezler. Ben soğuk sert taşlar gibiyim; kendi içimi açıp henüz giremedim. Bitmeyen kışlar gibiyim; aşk ateşiyle yanmadı henüz özüm… Bir gölge kadar yalnız, kendine bakan bir aynayım sadece…


Buradayım…
Ayın geceye girmesi gibi içine giriyorum taşın… Amber renginde bir mağara sanki… Her yer taşlarla kaplı… Papirüs, mermer, taş, kâğıt, kelime, kül, imge, işaret… İçimde bir gizli hüzün var sanki… Bir gölge kadar yalnızım taşın içinde… Çoktan kapanmış bir çağın kalıntıları arasındayım belki de. Hafızam da olup biten bu görüntüler de ne? Üzerine kelimelerin ışığı düştüğünde kendimden daha büyük bir gölge görüyorum… Kullanılmaktan yıpranmış kelimeler suskunluk denizine dökülüyor. Karanlıklarda atom otom dönen imgeler yıldız yıldız parıldıyor. Soğuk, sert taşlardaki yüzüme, hafızama yansıyor. Kendime bakan bir ayna misali bu kelimeleri ufalayıp atıyorum savruk yazılarla… Oysa ben ışığın yansımasını değil, gerçeği istiyorum. O gerçeği bulduğum da kimse bana ödül versin de istemiyorum… Eser, kitap isterseniz hepsi sizlerin olsun…
Ben bir taşı arıyorum.


İçimde bir gizli giz var sanki…
Gölgelerdeki bir giz kadar yalnızım…
Kendine bakan bir ayna misali üzgünüm…
Taş ve ben her karşılaştığımız yer de birbirimize bakıyoruz. Taşın hafızası bulanık seyrediyor hafızam da. Bana neler oluyor? Bu donuk, titrek yansımalar da ne? Bütün yazarlara olur mu? Gölgelerdeki bu resimler, imgeler, kokular, derinliği olmayan bu nehirler de ne? Her bakan gözün kendinden bir mana ve şekil kattığı bir göz müyüm yoksa ben? Hatlarını, ifadelerini kaybetmiş bu kadar yüzü ben nereden tanıyorum Allah’ım? Bu kadar hikâyesiz yüz kendini bulmak için nereden düşmüşler peşime? Ben bilmediğim şeyleri nasıl biliyorum? Gölgelerde gizli giz gibiyim… Soğuk sert taşlar gibiyim… Bir taşın suskunluğunda, ayazda kalmış bir kuş gibi yüreğim…

Gölgelerde gizli bir gizin içindeyim…
Parmaklarım taşın içinde gezinirken hayretle seyrediyorum. Parmaklarımı iyice soksam acaba yanar mıyım? Taşın esrarı içinde, eşyanın karanlığı içinde oturmuş ağlıyorum. Parmakları bir ağacın kökleri gibi taşa geçmiş bu yaratık, içine doğru gitmekten başka bir şey yapabilirimi ki? Geçmiş ve geleceğin kesiştiği bir zamansızlıkta parmaklarımın gücü bir tek karanlığa kelimeler yazmaya yetiyor. Ben bir taşın suskunluğunda, yalnız kendine bakan bir ayna misali ayazda kalmış bir yüreğim…
Ayazda kalmış bir yüreğim…

Saliha Malhun
www.sanatalemi.net