Akladým Seni


I-

Bütün yýllar kaydý ayaklarým
/altýndan, bir çukura düþtü ay.
Bölük pörçük umutlarý gece yarýsý besleyen
benim; çaldýðýn kapýda
þafaksýz karanlýðýn bekçisi
ve bu þehrin caddelerini doðuran
kimsesiz sokaklarýn çýkmazýnda gömülü,
yüzümdü; aynanýn sýrýna kapanan sýr
yüzümdü; Meryem’in bakireliðinde
bütün öðeleriyle sakladýðým
ve sana demet demet sunduðum
gülün kaný, ýslak ve yapýþkan
ve bitimsiz intihardý, ellerimde…

II-

Umudun yollarý dolaþtý da, ayaklarýmdan
kesip, kurtararak baþýmý
ummana açýldým…

III-

Oralarda anlatýlan
kesik bir baþýn- vurarak kendini kýyýdan
içre doðru akan kan
ve yazmasýyla baþlayan isyandý.
-biliyordum, gecenin bir yarýsýnda
karanlýðý aralayan yýldýzýn adýný çaldýðýný.
-biliyordum, ufka doðru açýlan gemilerin
nasýlda ufalarak enginde battýðýný;
düþünmedim bile…

IV-

Ayakucumda hâlâ neyi bekliyor,
yere kapaklanmýþ gölgem?
görmez mi düþlerimde olmadýðýný!
yaþamýn
/kesik damarlarýndan akarken
abýhayata kandým
söküp; göðsümün çatýsýný göklerde
zümrütle iþleyerek yeniden çattým…


V-

Senden bir sen daha var, bilmediðin
körebe sýðýnaðým gibi; kaçýp, saklandýðýmda
kendimi bulduðum
aynada gizdi…
ve gülün dikenleri gibiydi kirpiðim
seni görmediði her yerde
gözlerime
bulutlarý indirirdi…

VI-

Sorarlar:
“gün batýmýnda akþam,
hüznü zerk etmekten baþka nedir?”
-tutarak kollarýndan
sormadan savurduðun, cehennem
gülüm, olmasaydý
ölümü besleyen toprak!
bir hevesle ayrýlýr mýydýk, öz dalýmýzdan
kesip baðlarýmýzý-
desem
/biter miydi akþam
yaný baþýmda…

VII-

Her akþam
güneþin düþtüðü yerden yükselir
adaklarýnda gece
sonsuzluðu aralayan koygun karanlýðýyla
ve umudun umarsýzlýðýyla
ve vuslatsýz aþklarýn suskunluðuyla
ölümü çaðrýþtýrýr.

Buralarda ölüm, olaðandýr
ve özlenen geceden çok doðaldýr.

Bir defa
-hasrete inat-
sarý güllerden örülü
kýzýl kelepçeler taksam boynuna
ateþinle erir
/de, sende kaybolur.

Ýþte böyle bir þey
seninle
ölümsüzlüðü getiren akþamýn sunduðu gece…

VIII-

Tan
aðardý
eskimiþliðinden!
Ömrümü yiyen gün baþladý
yeniden
asýldýk
ayaklarýmýzda sürüdüðümüz hayatýn gölgesine
ve gönülsüz sehpalardan alamadýk aslýmýzý.
Gün boyu suretlerle boðuþtuk.
Ýkindiye kaydý resimlerimiz
hep siyah-beyaz
soyunduk; yaðan yaðmurlarla yýkandý,
ruhumuzun elbisesi, kirli çamaþýrýmýz!
beden…
Oysa aþk, kocaman;
ki, s/özü benden…

IX-

“geri dön” diyemem
bunca yaklaþmýþken geçen yýllara
baktým da
görünen merdivenin sonbaharýnda
ilkyazdan kalan
ve kokusunu dahi bilmediðim
adý sen olan gülü
sessizce kýnýndan çýkarýp , adayacak
-sen dahil- yer bulamadým.

Hançerimi kýnýnda býraktým…

X-

Vazgeçtim; yeryüzünün karalarýndan.
Topladým anýlarýn resimsiz albümünü
içimdeki yalnýzlýk ülkesine astým
düþlerimin bütün intiharlarýný.

Akladým seni;
akladým sebebimi…
- sensiz -