Seni düþünüyorum.
Ýþte, dalýyorum yine.
Bir düþ serüveni, bir kaçýnýlmaz yol,
bir garip hayat baþlýyor kalbimin en uç köþelerinde, bilincimin derinliklerinde.
Ýç içe giriyorum yani kendiliðimde.
Her bir seferinde, her bir yenilenim ve her bir gerçeklemeyle.
Ben bazen dalarým böyle.
Düþ dünyalarýna, rüya alemlerine, korku geçitlerine.
Þimdi düþeceðim yer bir þaþkýnlýk.
Çünkü geldiðim yer seni düþünme ferahlýðýnda,
Bulacaðým kendimi düþüneceðim yer kadarlýk.
Biraz korkuyu, utanmayý, biraz da sevgiyi, umudu yaþýyorum.
Ve kendimi gerçeðin kollarýna býrakýyorum..

Gözlerim donuklaþýyor,gidiyorum
Tam net deðilim veya göremiyorum çevremi.
Zaman ve mekanýn en yoðunlaþtýrýlmýþ
ve katýlaþtýrýlmýþ þeklinin üzerimdeki aðýr yüklülüðünde yorumluyorum
bu acemi duruþumu ve kontrolsüz derinleþmemi.
Yoksa pek acayip olmazdý bu yerler ve bendeki çözümlemeler.


çok uzak bildiðim hep hayalýný kurduðum
bir görünüp bir kaybolan. üzerine titrediðim umut gibiydýn.
gülleri biz tüketmedik guzel çocuk.

buralara bahar gelmeden
zaman dönüþümünde ve birleþimeden
yani ben böyle dalmadan derinlere, yok ettiler beni..
istenmemiþ ama doðmuþ. süt verilmemiþ bir bebek kadar þaþkýn kadým sensizlikte.
resmi denilen bir kimliðim yok ve olamazda bu yalýn halimle
isimsiz bir mezar gibiyim
kimse sormaz soramazda cesaret edip ben kimim.
kendinizi kazar gibi kazýn þu mezarlýðý.
kapaðýný açarsanýzve derinliklerine inerseniz mezarýn..
belkide toroslarda kaybettiðiniz
"Me"leyen kuzularý ve çocukluðumu hala bulabilirsiniz mezarda.

þefkat emziren savaþan ve seven
gökyuzu kadar özgur
yeryuzu kadar canlý, hayatýn sahibiydim ben
sahipsiz mezarda görmediðiniz göremediðiniz.

duysana beni...
Ben de hayatsýn diyorum sana,
hayatýn sýrrý sende diye.
Bir zamanlýk, bir aralýk yada bir yanýlmalýk deðil,
Hüzünden deðil, kederden deðil, Yalnýzlýktan, ayrýlýktan deðil, hastalýktan deðil.
Çok uzak bildiðim, hep hayalini kurduðum,
br gözüküp bir kaybolan, üzerine titrediðim umut gibi.
Gök maviliðinde ve mezar derinliðinde
ve dað büyüklüðünde sevmenin büyüsü sende diye.
duysana beni.. býrakmasana....


Ne yapýyorsun orada.
Lanet olsun, hiçbir soruma cevap vermiyorsun.
Ne yaptým ben sana.

Bir isimsiz mezar baþýndasýn iþte
Eðilip diz çökmüþsün topraðýma
Koynunda bir demet karanfil, aðlýyorsun.
Tüm suskunluðunu bozup, tüm ürkekliðinin geçmiþliðiyle aðlýyorsun.
Bir korkunç rüzgar esiyor yüzünde.
Bir soðuk ter süzülüyor þakaðýndan.
Bir þeyler mýrýldanýyorsun.
Tam olarak anlamýyorum ama,
beraberinde götürüyor beni.

duysana beni býrakma hadi
gulleri biz tüketmedik gul çokcuk býrakma beni..
kimliðim yok ziyan oluyorumbu sahipsiz mezarda.....

Nazlý Nur yýlmaz
26 nisan cumartesi 2008
Ankara