KENDİNDEN UZAK BİR ŞİİRİN ÇÖKÜŞÜ

Şiirde sözcükler kendini bulamamış bir kalabalık gibi
ortada dolaşıyordu. Bu bir üzüntü kaynağı olarak
yakama yapışmıştı ve anlamlandırma çabam,
aksiyomel bir çıkışı zorunlu kılıyordu artık.
Şiirde bütün kapılar " iç"e doğru açılıyordu.
Aşk,içe çöktükçe zehirleniyor, devrindeki ince hastalık gibi
içerde bir yerlere saplanıp kalıyor,
"doğa"nın zorlamaları, şiirde kan içici bir canavara dönüşüyordu.
"Dokunamama"nın en korkunç ruh hali bağırarak şiirden
kendisini "dışarı" atmaya çalışırken,
Sözcükler çatırdıyor, anlamlar birbirine tutunarak
ölümsüzleşmeye çalışıyordu.
Hüzünlüydüm. Hiç bir dize kendine tutunamıyordu. Sessizce terkettim şiiri.

Mart-2009

Haşim GÖKÇEK
--------------------------------------------------------------------------------------------



--------------------------------------------------------------------------------------------