Yine penceremdeyim.Yine dışarıya bakıp, bu küçük şehrin ışıklarına bakıp, dalıp gidiyorum uzaklara…Uzaklarda bıraktığım o kadar çok şeyim var ki.İşte böyle anlarda yakınlaşıyor uzaklıklarım.

Bu pencereden dışarı bakarken en son neye ağladım acaba?Hangi hasret içimi deşerken düştü yağmur damlaları gözüme?Bak durmadılar yine.Aynı Çağla…

Bir gün deselerdi bana ‘bırakmak’ eylemini çabucak, kolayca, zorlanmadan gerçekleştirebileceğimi gülüp geçerdim onlara.

-Ben mi saçmalayın?

Deselerdi, bırakmak kolaydır Çağla.

Dediler zaten.Dediler de duymadım o zamanlar…

Sonra bir gün.Gerçekten ne zaman olduğunu bilmiyorum.Böyle bir zamanın gerçekte de var olup olmadığından emin değilim.Ama bir gün bildim…anladım…Ve bıraktım…

Gerçekten gördüm ben o zaman.Bırakmanın kolaylığını ve rahatlığını hatta huzurunu duydum.Garip…

Ben yaşadım bunu!Yaşadım.

Zor değilmiş biliyor musun bırakmak?Senin için değeri olan bazı şeyleri saf dışı etmek.

Senin sınırlarının dışında ‘’herhengi’’ bir sınıra yollamak.Zor değilmiş.

Ve korktuğum kadar da acı vermiyormuş.Bazen bırakmamak acı verirmiş.Kendi ruhunu ve bırakamadığın ruhunu salıvermek iyi gelir.Özgür bırakmak iyi gelir.

Şimdi bıraktıklarım neredeler bilmiyorum.Evren o kadar büyük ki!’’İyiye ve kötüye’’ aynı anda ev sahipliği yapacak kadar kocaman.

Bu yüzden neredeler, ne yaparlar bilmiyorum.Bilmek de istemiyorum.Kim bilir belki bıraktıklarım toplanıp, beni protesto ediyorlardır evren mahkemesinde.Kim bilir?

Ama ben mutluyum.

Bırakmanın zor olmadığına inandığım için,

Bıraktıklarım adına pişmanlık duymadığım için mutluyum…

Yine penceremdeyim.Yine dışarıya bakıp, bu küçük şehrin ışıklarına bakıp, dalıp gidiyorum uzaklara…Uzaklarda bıraktığım o kadar çok şeyim var ki…