-I-


Gecenin gündüzü öpmeye doyamadýðý haz…
Güneþ yakýcýlýðý hiçbir kuþu sesinden vurmaz.
Kuþluk vakti her ýþýk
Sözüme
Gözüme
Özüme yansýrken
Ve tanýþýrken kör edici aydýnlanmanýn keskin nefesiyle
Asýlýrken her hece aydýnlýk düþüncelerin merkezinde

/Nefessiz kalsa da
Boynumda asýlý can parem/



Iþýk bir divit ucunda
Ki þimdi yazmak bir kuþun kanadýndaki özlemle
Ýlk çarem…


-II-


Isýnsa dedim yer gök
Kurtulsa dedim dilimden

/salýver kelimeleri hiddeti ruhundan sök/



Ve sarýnýn en sýcaðýyla dokundu gök perde ellerime
Saçlarýmdan daha deli bir güneþ doðdu düþüncelerime


/ki sýcaklýðýnýn rengi saçlarýmýnkinden de asiydi/



Kederler ucu güneþ gölgesinde yanmýþ bir divitti
Ne yazarsam yazayým beyaz kâðýda
Bana kalan sadece anlamsýz bir isti…


/Ýzdi…
Her kiþinin göz bebeðindeki sessizliði
Lekesi kâðýda deðil gönüle sürülmüþ gizdi/




-III-


Sus vakti denilen kuþluða eþ…
Ben bilirim!

Kim acýnýn gölgesiyle olmuþsa eþ
Ben bilirim
Aydýnlanmalarýn ardýna saklanýr
Ki o vakit gözbebekleri serkeþ…

/Iþýkta kör eder bilirsiniz
Sadece gece deðil gün de saklar acýlarý
Örtmeyi bilirseniz görebilirsiniz.../




Baþak Doðru