Bir çiçek vardı,
Güzel,
Kokulu,
Büyülü,
Yaşıyordu topraktan aldığı gıdayla,
Uzuyordu damarlarına giden kanla.
Boyu aşınca bulutları,
Komşu olunca yıldızlarla,
Kendini güneşe akraba sandı.Baktı aşağılara,
Beslendiği topragından utandı.
Çekti köklerini,
Kirden, tozdan, çamurdan kurtardı.
Bıraktı kendini rüzgarlara.
Yağmurlarda ıslandı,
Sonra üşüdü birden,
Yaprakları dağıldı.
Isınmak istedi,
Yaklaştığı güneşten yandı.
Bilemedi,
Topraksız rüzgarın sert olduğunu,
Anlayamadı,
Yıldızların yıldızlarla konuştuğunu,
Günlerce savruldu boşluklarda,
Kayalardan başka bir şey yoktu dağlarda,
Sonra kesiliverdi birden rüzgarlar,
Duruverdi yağmurlar,
Düşerken aşagılara,
Güzel,
Kokulu,
Büyülü çiçekten kalanlar ağladılar,
Toprağa düşüyoruz derken yapraklar,
Gittiler,
Güneşe mutlulukla gülümseyen,
Bir dikene takıldılar.
YZ