Düşgörüsel bir düzlemde öngörülemeyen bir düşüştü yaşadığımız.Telaşla kaçırırken bakışlarımı, beni görmenden korkuyordum .Biliyordumki gözlerimin içinden ruhumun derinliklerine sızan bakışların, yaralarıma değdiğinde hiçbirşey aynı olmayacaktı.Belkide çoktan bitmesi gereken bu ilişkiyi daha çok sen sırtladın ve biliyorum çok ağırdı.
Kayıp ruhumu huzura kavuşturmak için çabaladın, çabaladın.Kendime bile açmadığım kilitli odalarımın kapılarını zorladın.Bana çoktandır anlamsız gelen cümleleri kurdurdun.İçimde bir umut açsın istedin.Küçücük bir umut kırıntısından nasıl deliler gibi korktuğumu bilmiyordun.Umut zehir gibiydi benim için,Kanıma karışıp beni zehirleyen umutlanmak korkusu çok acı veriyordu.Hayat bana her zaman daha fazlasının olabileceğini öğretmişti.Daha fazla acı ,tahammül edilemeyecek kadar acı.
Aslında ikincisi yalandı.İnsanın tahammül edemeyeceği kadar acı yoktu.Bazen sadece yaşadığımız acının tahammül edemeyeceğimiz kadar olduğunu düşünüyor yada söylüyorduk.Ama hepsine alışıyorduk bir zaman sonra.Alışmak benim kabullenmek istemediğim bir duyguydu.Bunun için yaşamadığımı varsayıyordum çoğu zaman.Sabah işe giden,aynı rezil hayatı yaşayan,aynı ezbere diyalogları tekrarlayan ve ben bunu asla yapmayacağım dediğim davranışları bir bir yapan ben olamazdım.Kendimden gitgide uzaklaşıyor,olmamı istedikleri kişi olmaya çalışıyordum. Ama bunuda beceremiyordum.Ben ne olmamı istedikleri kişiydim nede kendim.Diyordum ki bütün umutlarımı kaybettiğimde içimde bana ait hiçbirşey kalmadığında,işte o zaman olmamı istedikleri kişi olabilirim.Senin istediğin ilgili ve gülümseyen sevgili,toplumun ezberlerini tekrarlayan uyanık bir fert,işverenin istediği çalışkan ve uyumlu eleman,Yaratanın istediği şükreden ve sabırlı kul.
Sen benim için kendinden vazgeçtin sevgili.Bildiğin ve güvenli dünyanı bırakıp aşkın o belirsiz ve tehlikeli gezegeninin yıldırımların çaktığı ve fırtınaların koptuğu
atmosferini soludun.Solan yüzüne bakarken, senin çok iyi bildiğini sandığın,benimse hatırlamaktan korktuğum o bildik duyguyu gördüm.
Düşgörüsel bir düzlemde öngörülemeyen bir düşüştü yaşadığımız.Telaşla kaçırırken bakışlarımı,beni görmenden korkuyordum.Biliyordumki gözlerimin içinden ruhumun derinliklerine sızan bakışların,yaralarıma değdiğinde hiçbirşey aynı olmayacaktı.