Kýþla bahar arasýndaki o isimsiz zamanda geldin bana belli belirsiz tarih düþemeyeceðim ne yazýk oysa ben bulutlara kazýmak isterdim her bir gül yapraðýna not düþmek isterdim seni bulduðum beni bulduðun o günahkar aný —çünkü her aþk bir günahtýr temelde— ama þu an elimden tek gelen dudaklarýma ilk konduðun —an deðil de— saniyeleri imlemek gün ay ve yýl olarak ilan etmek ilgili makamlara ve yurt çapýnda —yok— tüm yerkürede en kutlu bayram olarak kutlanmasýný saðlamak küre döndüðü sürece kitaplara yazmak soluksuz esen yükseklere köpükler ören dalgalara yazmak yazmaktýr elimden gelen þimdi bu gelgitli denizde —aramýzda uzanan— oysa uzansak gene yanyana —yanyana da deðil aslýnda ama— kokuna karýþsa diþlerim dokunsam tenine kar gibi —gene— yaðsam tenine ve kaplasam seni örtsem üstünü —kar gibi— gene uzansak diyorum duyuyor musun beni düþünüyor musun sen de düþüyor musun benim güle oynaya düþtüðüm bu gönüllü çukura —çukur dediðim bir derin vadi aslýnda yeþil uçsuz bucaksýz ve cennetten öte— hep gözlerinin yüzünden bir de o güzel gülüþünün —gülmek kimseye yakýþmýyor sana yakýþtýðý kadar— ve gülerken dudaklarýnýn aldýðý kývrýmlarýn yüzünden aþýk oldum belki de ben sana kimbilir oysa bir þakaydý baþlangýçta ben de düþleyemezdim bu kadarýný ama oldu iþte oluverdi —ne mutlu— kokun doluverdi odama düþlerime þarkýlarýma her bir harfte seni koklamak seni görmek —her harf saçýndan bir tel yataðýma býraktýðýn— ve sürekli yinelemek ismini yan odadan çaðýrýr gibi çaðýrmak seni buraya —yerin hazýr biliyorsun— ya da pencerene týrmanmak gece çökünce sýzývermek odana bir hýrsýz gibi çalmak seni arsýzca —her gün yeniden tanýmak yeniden kapýlmak sesinin rüzgarýna omzunun yuvarlaðýna sýðýnmak— evet çalýp götürmek gerek seni uzaklara —hadi gel— gelir misin benimle —býrakmam elini— putperest þamanlarýn dualarý gibi mýrýldandýðýmda ismini yanýtsýz býrakmazsýn deðil mi sesimi duyarsýn gülümsersin en azýndan görmesem de ben —ki görüyorum artýk— meðer kör deðilmiþ gece kara deðilmiþ bildiðimiz gibi ölü doðmazmýþ þarkýlar þimdi farkediyorum sen þarký söylerken sen elimi tutarken baþýný göðsüme koyduðunda farkýna varýyorum her þeyin sonunda yerini bulduðunu —bulmaca çözer gibi— ve teninin kokusunu ta ciðerlerime çekerken usulca yerleþtirmeye çalýþýrken tenini bomboþ belleðime —kutsal bir ýþýltý tenin göklerden inen— hiçbir dokunuþu unutmamaya çabalarken ve tatlý meyveler gibi kýzardýðýnda yüzün —ne güzelmiþ— burnunu çekerken sen anlýyorum ne kadar derin aktýðýný denizlerin daha yeni öðreniyorum belki de incecik parmaklarýný öperken —tahminimden de inceymiþ hem— ve tekrar tekrar seslenirken sana þimdi biliyorum ki çok þey varmýþ daha söylenecek —yeter ki doðru kulaða fýsýldasýn insan.
   

Kötü Ýçerik Bildir
Gerekçe: Okumuþ olduðunuz metnin ÝzEdebiyat Yayýn Ýlkelerine aykýrý içerik barýndýrdýðýný ya da baþka bir sorun içerdiðini düþünüyorsanýz lütfen bize bildirin. Bildiriminiz anonim tutulacaktýr ve en kýsa zamanda editörlerce incelenecektir.