bir gün
sıhhiye tren istasyonuna düştü yolu
sincan'a giden banliyölere baktı
gözleri buğulandı önce
anıları geldi aklına
sevdikleri oturuyordu
bir zamanlar orada
vergi dairesinde çalışan ablası
şekerde çalışan eniştesi
esmer, kıvırcık iki yeğeni
istasyonun karşısında bir evde.
herkes kadar mutlu
herkes kadar umutlu.
bir gün geldi, darmadağın oldu yuva
küskünlükler,ayrılıklar girdi araya
nasılda dağıttı kader onları
her birini bir yere attı
şimdi gidecek ne böyle bir yuva
ne ablası ne eniştesi
nede kıvırcık yeğenleri kalmıştı
nasılda özlemişti onları
iki damla yaş döküldü gözlerinden
süzüldü yanaklarından aşağı
tuzunu hissetti dudaklarında
kavurdu onu yaktı.
derin bir nefes çekti siğarasından
daldı gitti sonra
banliyölerin arkasından.