BEDEL…
Ödemiþ olduðumuz bedellerimiz vardýr zaman zaman. Ýçimizdeki, ýstýrabý durdurmak için öderiz o bedelleri. Aslýnda içimizde bazen iç sesimizin konuþtuðu anlar vardýr. Susmaz bazý anlarda o ses. Kendini sevmeyen baþkasýný, baþkalarýný sevemez. Sevgi, üzerine aþk üzerine çok þey söylenebilir. Aþkýn olduðu, ömrü bitiþi aslýnda olmadýðý bunlar hep tartýþýlabilir. Aþký aþk yapan kendi özünü aþýk olduðun kiþinin özüyle harmanlamaktan geçer. Babiþkomun hep anlattýðý bir kýssadan hisse hikaye vardýr. Sonsuz aþkýn mimarlarýndan Leyla ile Mecnun’la ilgili;
“Mecnun bir gün kahvede otururken kahvenin önünden bir köpek geçmiþ, Mecnun hemen ayaða kalkmýþ. Kahvedekiler demiþler ki; ne oldu Mecnun niçin ayaða kalktýn, Mecnun dönüp kahvedekilere demiþ ki; o köpek Leyla’nýn köyünden.”
Aþkýn en yalýn haliyle, derin þiddetini ve insaný nasýl sarýp sarmaladýðýný en iyi anlatan hikayedir, bana göre. Aþk Ey Aþk selam olsun sana. Kimlerin yüreðine þah oldun, kimlerin yüreðine padiþah. Herhangi bir sebepten dolayý seni inkar eden yürek hep bitmeyecek bir bedel ödeyecek.

Zaman izlerini silermi aþkýn? Sýk sýk aþýk olurmusun, olduðunu sanýrmýsýn yanýlýrmýsýn, sýkýlýrmýsýn, ayrýlsan görmesen özlermisin öfff yeter be deme yürek. Sen arsýz, sen uslanmaz. Sen su samuru, dað kaçkýný sen var ya yürek düþünmesende sonunu evet, evet, evet, sen ödeyeceksin sonunda bitmeyecek o bedeli.