Seni çok seviyorum ama bazen o kadar çok yoruyorsun ki beni, çoðu zaman senden kaçýp uzaklaþmayý düþünüyorum. Ýçinde beslediðin onca kötü hislere, kötü yaþanmýþlýklara, kötü olan her þeyi yaþatmana Raðmen
Seviyorum seni…
Bazen çok huzurlu kýlýyorsun beni, senle olmak inanýlmaz yapýyor beni, bütün güzellikleri seninle yaþýyorum, ama gene sonunda tüm bu güzellikleri elimden alan gene sen oluyorsun. Her defasýnda bir hayal kýrýklýðý daha býrakýyorsun bende, bunlara Raðmen
Seviyorum seni…
O kadar kalabalýk ki içinde büyüttüklerin, o kadar yoðun hisler ki; sende gördüm her þeyi, mutluluðu, sevinci, gözyaþýný, dayanýlmaz acýlarý, aþký sende gördüm. Ýþte beni sana çeken de buya, her þeyi sen öðrettin bana, sende açtým gözlerimi, senle tanýdým hayatý, beni çok yýpratmana
Raðmen
hala seviyorum seni…
Aþk bu olsa gerek, sana hissettiklerim aþk olsa gerek… Hayatý çekilmez hale soksan da bunlarý yazabiliyorum sana, beni ne kadar aðlatsan da seni sevebiliyorum. Huzuru, mutsuzluðu, aþký her þeyi bir arada yaþatýyorsun bana, hayatý öðretiyorsun acýmasýzca. Ama inan kaybettirdiklerin kadar kazandýrdýklarýn da var bana. Beni ne kadar o kalabalýðýn içinde yalnýz býraksan da, yalnýzlýðýn ben olduðuma alýþtýrsan da beni seviyorum seni Ýstanbul, hep seveceðim seni, beni yalnýzlýklara býrakmana
Raðmen
Seveceðim seni…