Onunla yaşananlar neydi ki? Hangi iklimler anlatabilir hissettiklerimizi? Hangi yağmurlar söyleyebilir yaşayıp da unuttuklarımızı?..

Kırk iki yaşında saçlarının çoğuna aklar düşmüş, on üç senelik evli, iki çocuk babasıyım. Ömrünün ikindisini yaşayan bir adamım. Ama bana sorarsanız, yirmi beşinde tanıştığım, o liseli kızlayım hala. Yoo, yoo hayır evli bir adam olarak bunları size anlatmaktan utanmıyorum. Hiç de vicdan azabı duymuyorum. Şey… Bazen, bazen işte…

Nilgül yani karım içi titrercesine sarıldığı zaman, bir de küçük kızım Şeyda’nın, ‘’baba annemi ne kadar çok seviyordun hadi anlat bana.’’ dediği zamanlar…

Bunların dışında Lale var hep. O liseli kız. Şimdi nerede, kiminle, hayatı nasıl inanın bilmiyorum. Ah bilsem, keşke bilebilsem… Hem bilsem ne değişirdi ki? Kırk ikisinde adam, gençlik aşkının peşine düştü derlerdi en fazla. Bakkal Hüseyin’in karısını aldatıp başka bir kadınla kaçtığı zamanki kadar konuşurlardı bizi. Sonra unuturlardı. Bir Hüseyin, bir eski karısı, bir de yeni karısı hatırlardı bunu en fazla… Ne değişirdi ki?

Zaten bizi hep en fazla yaralayacak olan şeylerden kaçmıyor muyuz? O yüzden böylesine tepe taklak olmuyor mu yaşamımız?..

Ben yirmi beşinde, o on yedisindeydi yıllar önce… Aşkı ellerimizde tuttuğumuz, dokunduğumuz, baktığımız, kokladığımız, sezdiğimiz her şeyde fark edebilecek kadar gerçekti… Ve bunun kıymetini beraber olduğumuz zamanlar içerisinde hep duyduk, hissettik. Kıymet bildik. Yani en azından ben böyle düşündüm.

Ben onu bekliyordum, üniversiteyi kazanmasını, sonra bir yuvamız olmasını…

Sonra bir gün… Hiç sebepsiz, nedensiz bir gün sınıftan bir arkadaşıyla el ele gördüm onu. Hiç hesap sormadım… Geçip karşısına neden Lale diye sormadım.

Sormam neyi değiştirirdi ki?

Şimdi kırk iki yaşında kocaman bir adamım. Yolunu çizmiş, evli barklı, iki çocuk babasıyım… Çoğu erkeğin istediği her şeye sahibim… Ama hala o kızı özlüyor, senelerdir o soruyla yaşıyorum.

Bugün çıkıp gelse Lale otuz beş yaşında bir kadın olarak, ben hala o liseli kıza aşık olurdum galiba.
Galibası eksik, kesinlikle!..

El ele tutuşan sevgilileri gördüğümde, Nilgül bana beni sevdiğini söylerken ve anlatırken, ilk çocuğumu kollarıma aldığımda, bakkal Hüseyin’in başka bir kadınla kaçtığını duyduğumda, ilkokula başlayan oğlum bir gün yanıma gelip, baba ben artık Ayşe’yi değil, Nergis’i seviyorum dediğinde, hep ‘’neden’’ diye sordum kendime. Bu sorunun ağırlı ve cevapsızlığıyla yaşadım hep. Ve yıllarca Lale’yi suçlamak, kızmak, bütün güzel anıları silip atmak yerine ona hak verdim. Onun nedenlerini, yani olabilir nedenlerini sıralayıp durdum kendime…

Lale mi?

Lale liseli, temiz, duru bir kız… Gözleri ışıl ışıl. Sımsıcak… Dokunalası ama kıyılamayası bir şey gibi bir şey o… Farklı.

Okulun yanındaki o parkta dudaklarına öpücük kondurduğumdaki o ıslaklık hala dudaklarımda… Nilgül’le olan sayısız öpüşmelerimizin yanında… Nilgül’ün mü dudağı kötü Lale’den ya da Lale’nin mi dudağı çok çekici Nilgül’den? Hayır… Hayır… İki insana yüklediğim anlamlar çok farklı. Ah değiştirebilseydim anlamları… Sahi, sahi değiştirebilme imkanım olsaydı yapar mıydım bunu?

Yapamazdım… O ıslaklık Lale’ye özgü çünkü… Bir tek onun dudakları bu kadar ıslak ve bu kadar tadılası olabilir…

Geçen az kalsın Nilgül bu yazdıklarımı okuyacaktı biliyor musunuz? Bankadan getirdiğim evrakların arasına sıkıştırıp kaldırdım. Galiba dikkatini çekmedi. Zaten onun bu yazıklarımı okumasını istemiyorum. Bendeki de laf mı? Hangi erkek ister?

Birkaç gündür yazamıyorum. Bankadaki işler o kadar yoğun ki. Bir de üstüne eksik para çıkınca işler iyice çığırından çıktı. Öğle arasındayız şimdi. Ah şu yazmak olmasa, ne kadar boğulurdum ben böyle…

Çıkardığım notların arasında Nilgül’ün yazısını buluyorum. Okumuş… Lale’ye yazdıklarımın hepsini okumuş…

‘’Canım kocacığım,

Sana ne diyeceğimi bilemiyorum. Ağlıyorum şimdi. Gözlerim doluyor, doluyor… Dudaklarım ıslanıyor Lale’ninki gibi… İnan onunki gibi ıslanıyor. Ve sen yoksun şimdi burada, öpemiyorsun beni…

Evlendiğimiz zamandan beri çalışma odana girip hiçbir eşyanı karıştırmadım, taki bugüne kadar… Odaya çekilip yalnız kaldığın bu son zamanlarda işlerinin dışında şeylerle meşgul olduğunu hissettim… Korktum ben. Çok korktum… Seni kaybetme düşüncesi sardı benliğimi. Bu yüzdendir bulaşık yıkarken o kadar çok bardak kırdığım…

Yazında bahsettiğin meseleyi çok düşündüm ve yeni hatırlayabildim. O gün beni ellerimde bir başkasıyla gördüğün çocuk Kerim’di. Hani sana anlatırdım, psikopatın teki benden hoşlanıyor diye. O gün bir kerecik, ellerinden tutayım söz hiç rahatsız etmeyeceğim seni demişti, ben de çok az… Gerçekten az bir zaman için izin vermiştim. Bizi rahatsız etmesin diye. Çünkü sana bir şey yapmasından korkuyordum.

O da sözünün eri çocukmuş. Bir daha rahatsız etmedi. İki yıl önce karşılaştık çarşıda. Eşiyle tanıştırdı beni. Bilmiyorum belki şimdiki olgunluğumuza bakıp kızabilirsin bana; ama o zaman için onu yapmak doğru gelmişti bana. Kızma ne olur…

Canım kocacığım, o sakladığım lise eteğimin içine artık giremiyorum. Dün terziye gittim Aysel Teyze kırmadı beni, bugüne yetiştirecek eteği. Tıpkı lisedeki eteğim gibi olacak…

Ben okul çıkış vaktinde, okulun yanındaki o parkta seni bekliyor olacağım.

Hem Lale, hem de Nilgül’ün dudaklarıyla…

Seni çok seviyorum…’’

Karın Lale Nilgül…


Çağla GÖKDENİZ