Tüm týlsýmlarý “seni seviyorum” diyerek çözmeye çalýþýyor insanlar. Sevgiden ve sevilenden bihaber. Sahip olmak adýna kýrýyorlar tüm kalpleri. Sahip olduklarýnda ise sahip olduklarý tek þey, kýrýlmýþ kalpler… Sevgi, sahip olmak deðil bilinmek ister.
Bir zamanlar, ayný dünyada yaþayan iki insan vardý. Kadýn, adamla ayrý dünyalarda yaþadýðýna inansa da; adam kadýný seviyordu.
Adam sevmek isterken, kadýn sevmekten korkuyordu. Adam o güne kadar hiç sevmemiþ; kadýn da hiçbir kimseye “ seni seviyorum “ dememiþti, diyememiþti. Ta ki bir güvercinin getirdiði habere kadar… Güvercinin de adamýn da sahibi adama bir güvercin göndermiþti. Adam, bir sabah bir güvercinin en beklenmedik yerde neden kendini beklediðini bilmiyordu. Güvercin görevini biran evvel ifa etmek için adama :” kadýný sevdiðini söylemelisin“ dedi. Sahi, güvercin nereden biliyordu kadýný sevdiðini? Adam, umutla korku arasý, güvercine sordu: “ Ya O beni sevmiyorsa?” dedi. Güvercin : “Banan güven, ben çok diyarlar dolaþtým çok insan gördüm“ dedi. Ben herkese “ bak bu seni seviyor haydi ona sevdiðini söyle “ demem dedi. Adam da güvercini dinleyip kadýna sevdiðini söyledi. Söyleyemese de adam; kadýn hissetmiþti.
Adam, kadýn kadar cesur deðildi. Kadýnýn adama bakamadýðý kadar adam da kadýna yaklaþmaya cesaret edemiyordu. Adam düþündü. Sýradan bir cümle deðildi ki “ seni seviyorum “ demek. Adam hayatý kitaplardan tanýyordu. Hayatýn kitabýný yazmasa da
Kadýn ilk defa duymuyordu söylenemeyen bu cümleyi. Kadýn, adamdan hiç duyamadý o cümleyi. Adam ilk defa birini sevse de; o da, söyleyemedi. Ýkisi de ilkleri yaþýyordu. Uzaklaþtýlar… Tüm uzaklaþmalara raðmen deðiþen tek þey mekândý. Kadýn düþündü “ya her þey benim üzerime geliyor ya da ben her þeyin üstüne üstüne gidiyorum “dedi. Kadýn kahramandý. Adamsa kadere inanýyordu.
Güvercinde duygulandý ve baþladý anlatmaya:
-Uzaktan gördüm senin onu; onun da seni sevdiðini. Sen, onu hem gözün açýk hem de kapalýyken görüyordun; o ise seni görmeye, sana bakmaya, cesaret edemiyor; dayanamýyordu.
Kadýnýn iki de bir, kalbi, zihnine “ sen karýþma “ dese de kazanan hep zihni, kaybeden kalbi oluyordu. Kadýn, adam kadar kaybetmeye alýþkýn deðildi.
Kadýn kendi kendine, zihnini haklý çýkarýrcasýna “ biz farklý dünyalarýn insanýyýz” diyordu. Adamsa tüm insanlarýn ayný dünyada yaþadýðýna inanýyordu. Kadýn söyleyemese de adam bilmese de; kadýn baþka dünyanýn insanlarý içinde üzülüyordu. Adam için yapabildiði tek þeydi; onun için, ondan habersiz üzülmek…
Bir gece, meleklerin yardým edecek insan aradýklarý bir gece, adam gökyüzüne bakýyordu. Gökyüzünde ki yýldýzlara. Kendi için seçtiði yýldýza “ sen benim yýldýzýmsýn “ diyordu. Yeryüzünde her þeye sahip olmaktan bile güzeldi; gökyüzünde ki o yýldýza sahip olmak. Kendi kendine mantýk oyunlarý oynardý(!) Yýldýzýna bakar “ O da seviyor olmalý “ derdi. Kadýn adamý sevemezdi. Bahaneleri olmasa da mazereti vardý adamý sevmeyeceðine dair.
Adamýn Siyah Lale’si vardý… Ama Siyah Lale yoktu bahçede. Adam Siyah Lale’yi çok sevdiðinden hep gözünün önünde olsun isterdi. Adamýn Siyah Lale’si gözündeydi.
Her sabah uyanýr uyanmaz ilk gördüðü Siyah Lale’ydi. Onu görmeden hayat baþlamazdý. Ona: “ Merhaba, bugün nasýlsýn ?” demeden hiç kimseyle konuþmazdý. Adam baþkalarýyla konuþamazdý…
Adam baþka, kadýn bambaþka dünyalarda yaþadýðýndan kadýn, adamý hiç duymadý. Kadýnýn zihni kazanýyor kalbi hep kaybediyordu. Duymak istese de duyamazdý…
Adam, kadýnýn üzülmesine hiç ama hiç dayanamazdý…
Adam…