Zamanýn donup kaldýðý bu ülkede herkes kendi halinde.Gündüzleri karanlýk bu þehrin geceleri bir mezar,insanlarý ise birer ölüydü adeta.Konuþamamak hiç canýmý yakmamýþtý bukadar.Ne zormuþ oysa anlatamamak.Seni anlamýþ gibi görünen,kalpleri arka dönmüþ insanlara derdini anlatmak.Bunu hakedecek kadar günahkar mýydým?Yoksa bu sadece bir alýnyazýsýmýydý?Muallakta kalmýþ sorular!Hiç bukadar yalnýz ve çaresiz kalmamýþken,bu þehir insana ölüm ve ötesini bile unuttururken,inançlarýmý alýp götürürken nasýl mutlu olmayý hayal edebilirim ki!Hergün farklý dili konuþan,farklý dine,kültüre sahip insanlarla yaþamak,ve buna mecvur olmak vede sonsuza kadar böyle gideceðini bilmek beni kahrediyor.Benimle ayný kaderi paylaþan dostlarý anlamam,farklý dili konuþan insanlarý anlamamdan çok daha zormuþ bunu gördüm burda.Bu ülkede yalnýzlýk var.Sessizlik var. Bedenim hertürlü yalnýzlýða dayanýr,onu oyalayabilirim de;ruhum onu nasýl tatmin ederim bukadar yalnýzlýða nasýl dayanýr......