Bir yazı yazarsınız, sonunda hamaset sevici, güç tapıcı bir okur kitleniz olur, onların size yazdığı 3.sınıf mailleri, yorumları yazdıklarınıza kanıt olarak sunarsınız ve büyük yazar olursunuz. Kurnazlığınız “toplum olarak akıl tutulmasına uğramışların” memleketinde ise oldukça prim yapar; tüm ticari ve ekonomik faaliyetlerinizin meyvesi olarak size dönmüş olur. Bu dönüşüm neredeyse süreklilik kazanır.

Altaylı, öyle bir girdaba düşmüş ki “orduların toprak, bağımsızlık ve iffet, namus koruduğu” genel saptamasını yaptıktan sonra bu ana düşüncesine destek olarak yazdığı diğer ifadeler ise yine aynı orduların savaş galibiyetinden sonra saldırdıkları değerleri anlatır. Aslında tersinden okunsa “ordu neye saldırırın ironik bir açıklaması “gibi olmuştur da denebilir.

“Bir ordu savaşı kazanıp, düşman ülkeyi fethettiği zaman ne yapar hatırlıyor musunuz? Savaşların sonunda hep trajik tecavüz hikayeleri yok mudur? Bu bin yıl önce de böyleydi, Avrupa'nın göbeğindeki bir kaç yıl önce de böyle. Fatih Altaylı “ Bu satırları okuduktan sonra yazının girişindeki “orduların sınırlardan öte bacak arasını koruduğu” iddiası son derece gülünç kalıyor, yavan kalıyor. Militarist kurumların tarihsel gelişimini ve insanlığa karşı işlemiş oldukları suçları tek tek, eylem eylem sıralayacak değiliz; ancak takdir edersiniz ki güç olma, iktidar olma, bey olma, kral olma , Pazar yaratma, pazar paylaşma gibi niyetler savaşların sebepleridir. Bu savaşların temel gücü de ordulardır. Kabile ordularından imparatorluk ordusuna ve günümüzdeki modern ordulara kadar bilinen en sade gerçeklik .

Savaşın; işgali, öldürmeyi-öldürülmeyi, ganimeti, tecavüzü, hırsızlığı, vurgunu doğal kıldığı göz önüne alınırsa Fatih Altaylı’ya düşen görev sanırım Joseph Gobbels’in görevidir. Gobbelslik Fatih Altaylı’ya düşer mi bilinmez ama olası bir iç savaşta muhtemelen Fatih Altaylı kendisi için savaşçılardan güzel, alımlı insan hakları derneği üyesi kadınları; Ermeni ve Kürt kızlarından ganimet sarayı kuracağı hayali yapmaktadır ki orduların durumdan görev çıkarma ilkesine bu derece sadakat göstermektedir. TSK öteden iç güvenlik diye adlandırdığı kirli bir savaşın tarafıdır. Haliyle psikolojik savaş taktiklerini en üst düzeyde kullanmıştır, ama henüz bir kadın gazeteciye “ordu sizin bacak aranızı koruyor.” Şeklinde bir yalana başvurmadı. Demek bizim yerli Gobbels Fatihimiz bu eksikliği hissetmiştir. Hem Türkiye halklarının, Kurtuluş savaşı düzenli, namus koruyan bir orduyla başlmadı, halk çeteleri ve yerel direnişlerle doğal reflekslerle gelişti. Bu gerçek bile çakma Gobbels Fatih’in tüm militarist tezini çürütmeye yeterli. Fatih Altaylı’ya göre düşünme bir tür kısırlaşmadır. Kültür ve felsefe kuşkulu iki olgudur. Altaylı muhtemelen ne zaman “düşünme, tartışma, demokratik tutum” diye bazı kavramlar duysa tabancasını çekip zihninde onlarca kişiyi bir anda katleden bir vatansevere dönüşüyordur. Gobbels’in aydınlar için “yumurta kafalılar” “radikal züppeler” üniversiteli komüminst hıyarlar” “domuz entelektueller” ifadeleri neredyse çakma Gobbels Fatih’in slogan felsefesi halini almış. Kök faşizmin entelektuel dünyaya karşı güvensizliğini Altaylı ve benzerleri aracılığıyla yürütmesine ancak medyayı kullanma biçimi olarak anlaşalır. Sorun şu ki Altaylı’nın zayıf tel kompleksi yakın gelecek için ciddi bir tehlike olmaya aday. Çünkü “ordu neyi koruyor?” sorusu yakın zamanda muhtemelen bacakarası sınırlarını aşıp her entelektuel tartışma sonrası “ordu domates, hiyar, şeftali ve bilumum yiyecekelrimizi de koruyor, bu nedenle ordumuza karşı ibadetlerimizi eksiksiz yerine getirelim” tanrcılığına dönüşür.

Bir kere beşeri tanrılara inandığınız an sizden güçlü olan her daim tapılası tanrı olur.

CENGİZ MAÇOĞLU