Ýnsanoðlunun var oluþundan beri ondan ayrýlmayan bir duygudur aþk. Aþkýn ortak olarak kullanýlan bir tanýmlamasý olmasa da ona kýsaca baðlýlýk diyebiliriz. Ýlle de bir taným yapacaksak þunlarý söyleyebiliriz aþk için: Aþk, insanýn kalbinde yanan, küllense bile sönmeyen, bir süreliðine kiþinin karakterini deðiþtiren, insanýn duygu denizinde meydana gelen bir med-cezir olayýdýr.

Aþk denilince insanlarýn aklýna gelen ilk þey karþý cinslerin birbirlerine olan hissiyatlarýdýr. Ancak bu düþünce bu duygunun kapsamýný daraltýr. Bir çocuðun þekere olan ilgisi, bir doktorun hastasýný iyileþtirme çabasý, bilim adamýnýn çalýþmalarý için yýllarýný harcamasý da bir aþk örneðidir. Bu bir kaç örneðin zorunlu sonucu ilk paragrafta belirtilen baðlýlýk ilkesine dem vurmasýný farketmiþsinizdir.
Yukarýdaki açýklamalar aþkýn arka planda kalan kategorisini tanýmladýðý için pek ilgi uyandýrmaz. Bu yüzden insanlar için can alýcý noktaya parmak basmamamýz büyük haksýzlýk olur. Yani kadýn ve erkek arasýndaki o muazzam duyguya...

Bu duygu için insanlar neler yapmadý ki? Kalemi güçlü olanlar bu duygularýný edebiyatla açýða vururken, pazusu güçlü olanlar güreþerek, dövüþerek gösterdiler. Ferhat, Þirin için daðý delerken, Mecnun, Leyla için çöllere düþtü. Bazý aþklar çýlgýnlýk derecesine dönüþür ki Vincent van Gogh 'un kulaðýný kesip sevgilisine göndermesi, Graham Bell'in bizlerede alo dedirtmesi en güzel örnekleridir.

Aþkýn insana Olmazý oldurtan, zayýfý kuvvetlendiren hikmetleride vardýr. Ýnsanýn duygu selini hareketlendien aþk, yaþanmasý istem dýþý bile olsa muhakkak yaþanan bir duygudur.
Ýnsanýn, hayatýnda aþka yer vermesinin sebebi yaþamýn zorunlu bir sonucudur..