Yalnýzlýk buzdan kale.
Ayazý vurmuþ kalem tutan ele.
Kelimeleri donuk bir þiirle,
Aðýsý durur gidenin.
Asude duruþuma bakma
Dinginliðime aldanma benim.
Ýçimde fýrtýnalar kafesledim.
Gelgit sanrýlarýma düþen,
Þimþek korkular besledim.
Hayat bizi terketmeden
Tut ellerimden, býrakma beni...

Bir aþký da közünde küle çevirdin.
Özünde varýmý pula çevirdin.

Eðretiymiþ bildiðim doðrular.
Yankýymýþ sesimdeki çaðrýlar.
Kýymýþ baþýmdaki aðrýlar.
Sus! Yalnýzlýðým.
Seni duymaz saðýrlar.
Bir kentin ücrasýnda,
Sesini kim hatýrlar?
Ben sevdim.
Yoklukta hayalini, sarý Eylül'le
Gözlerinin yeþilini, ayrýlýða inat,
Bir yalnýzlýkta olgunlaþarak
Geliþini sevdim, suskunca bekleyerek,
Takýlýp uyurgezer hayallerin peþine.
Kaygan yokluðunun zemininden düþmeden
Tut ellerimden, býrakma beni...

Korkutuyor yokluðunda kâbuslar.
Bir þarký çalýyor,
Her notasýnda suslar.
Gecede kurt gibi
Kemiriyor bu hususlar.
Ayrýlýklar sadece bize mi mahsuslar?
Soðuk sularýn akýntýsýna býrakýp,
Dümen kýrýp gitme.
Tut ellerimden, býrakma beni..