Son günlerde yayýnlanan bir reklam ilgilimi çekti.Hiç dikkat ettiniz mi bilmiyorum.Bence güzel bir çalýþma .Dikkatimi çeken yönü ise bir karesi.Bir küçük kýz ,sanýrým okul müsameresi, hareketlerini yaparken düþüyor.Tam millet “aaa”falan derken bir kiþi onun hareketlerini yapamamasýna aldýrmadan alkýþa baþlýyor ve ona tüm salon katýlýyor.

     Bu reklam beni sevdiklerimize taa yürekten dostlarým dediklerimize karþý vazifelerimiz konusunda düþüncelere sevk etti.O veya onlar reklamdaki gibi düþtüðünde kimse dönüp bakmasa da ya da aleyhlerinde bulunsa biz onu hiç kimseye aldýrmadan tutup kaldýrabiliyor muyuz?

     Ýnsaný en çok aranmamak yokluða terk edilmek yorar/üzer.Ayný coðrafyayý paylaþmasak da onu arayýp soruyor muyuz?Hele de bu’iletiþim’ çaðýnda .Ýletiþim kavramýna vurgu yapmak isterim.Çünkü televizyonuyla radyosuyla,cep telefonuyla, faksýyla hasýlý bütün kitle iletiþim araçlarýyla üzerimize abanan bir zaman dilimini yaþýyoruz ancak yalnýzlýk ,paylaþmamak had safhada.