(Dilleri ağzından sökülen kentlere, çocuklarına ve giden sevgiliye)

Gittin!

Dünyanın bütün dillerinde
Bilmediğim sözcüklerle ağlıyorum

Her gece
Bir şiiri kanatıyor,
Duvarlara
Giderken çekip çıkardığın
Kalbimi asıyorum

Acılar,
ruhumu
Belleğine mil çekilmiş bir diyara
düşürüyor

dili, ağzından sökülen
lal bir kentin sessiz çığlığı,
kulaklarımı sağır ediyor

Ben bir yandan
Kent bir yandan
Ağlıyoruz

Gözyaşlarımız toprakta
dikenler büyütüyor

ve çocukların bedenleri
bu kez
mayın yerine
dikenlerde patlıyor

kent,
gözyaşlarımızla sular altında kalıyor

bense
çocukların ruhunda kanıyor
sevinçleriyle birlikte toprağa karışıyorum!

Nİlay Akçay