Saatin geç olduðunu soðuk bir rüzgar beni titrettiðinde anladým. Saate baktým. On ikiye yaklaþmýþtý. Neredeyse üç saattir oturuyordum sahildeki aðacýn altýnda. Kalkýp yavaþ adýmlarla yürümeye baþladým.

Sokaklarda neredeyse hiç kimse kalmamýþtý. Sadece köþedeki çay ocaðýnýn lambasý yanýyordu. Buðulanmýþ camdan içeride birkaç kiþini silueti görülüyordu. Kapýyý açýp her zamanki yerime doðru giderken içerdekilerle selamlaþtýk.

Sandalyeye oturdum ve buðulanmýþ camda elimle kendime küçük bir pencere açtým. Yine geceyi izliyordum.

Sen gideli iki yýl olmuþtu. Kocaman, sensiz iki yýl. Gözlerinin yerine denize bakarak kendimi avutmakla geçen iki yýl. Uykudan mutlu uyanýp, rüya olduðunu anlayýnca yataktan hayal kýrýklýðý ile kalktýðým sensiz iki yýl.

Çayým geldi. Biliyorsun ya; limonlu, þekersiz. Bir yudum alýp buðulu camda açtýðým küçük penceremden dýþarý baktým. Karanlýk her þeyi, herkesi yutmuþtu. Hatýrlýyor musun bilmiyorum ama sen de böyle bir gecede býrakýp gitmiþtin beni. Karanlýk gece seni de yutmuþtu. Sensizlikti senden kalan, bir de deniz mavisi gözlerin.

Çaydan bir yudum daha aldým. Parayý masanýn üzerine býraktým ve ocaktan çýktým. Yaðmur çiselemeye baþlamýþtý. Hýzlý hýzlý yürümeye baþladým. Acelem var gibiydi. Sanki birisi elimden tutmuþ beni bir yere götürüyordu. Köþeyi döndüðümde anlamýþtým, iskeleye gidiyordum. Seni en son gördüðüm yere, beni býrakýp gittiðin yere.

Ýskeleye vardýðýmda yaðmur dinmiþti. Yavaþ adýmlarla denize doðru ilerledim. Uzakta birkaç geminin ýþýklarý görünüyordu. Sahilde, baðlý balýkçý tekneleri ve dalgalardan baþka hiçbir þey yoktu. Arkama döndüðümde beni buraya getirenin kim olduðunu anladým. Bir banka oturmuþ acýyarak tebessüm ediyordu. Bana, gözlerinle beraber býraktýðýn son þeydi. Evet, sensizlik, yine sensizlik, yine sensizlik.