zaman susup hiza veriyor geceye
ýþýk durgunluðu labirent çýkmazý
kaldýrýmýn tozu yalnýzlýk kalýntýsý
topraðýn nefesine zift olan yollar
þakýyan köpeklerin aç ulumalarý
cana susuyan kalbin titremeleri
ölüyor birisi sokaðýn baþýnda yine

saçlarý tel tel yalnýzlýk kokuyor
içinden okuyor mudur besmele
sönük gözleri ölmese bitecek
utanmasa gök üstüne düþecek
sakallarý beyazlýyor vakit gece
susuyor gün doðuyor sessizce

derisi çekilmiþ sokaðýn ortasýnda
yatýyor toprak ananýn kucaðýnda
insanlar kör makineler ise acele
kulaklarý duyamýyor ölüm sesini
medeniyet izin vermiyor besbelli/ölebilmesini