Aðla karanfil, aðla..

Hatýrla...
Saadet çaðýnýn ilklerinden ilk ikisini hatýrla. Hani þehitlerin anasý, þehitlerin babasýydý onlar. Adlarý Sümeyye idi, Yasir idi... Sonra Uhud'da Hamza'yý yalnýz býrakmayýf koyun koyuna gömülen yetmiþ kutlu kulu hatýrla... Kosova'da Murat Hüdavendigar, Ýstanbul'da Ulubatlý Hasan, Zigetvar'da Sultan Süleyman'dý adý hani þehadetin. Sarýkamýþ'ta genç umutlarýn genç ekinler misali devriliþiydi hani... Bazen Erzurum'da Nene Hatun, Kocatepe'de Fatma Bacýydý; belkide Çanakkkale'de Seyit Onbaþýnýn inancýydý... Hasat zamaný heybeleri dolu olanlardý onlar, törensiz ve kefensiz ölüp varlýksýz ve bedensiz yaþayanlardý. Yürekleri kurban olsa da hayatlarý destan olmuþtu hani onlarýn.

Hatýrla...
Hani Hz. Ömer'in Ebu Süfyan'a: "Dünya'da bana arkadaþ kimse bulunmayýp bir küçük karýncayý kendime arkadaþ edinsem de yine sizinle muharebe ederdim:" kararlýlýðýyla baþlamýþtý, "Size savaþmayý deðil, ölmeyi emrediyorum!" diyen Gazi'nin inancýyla taçlanmýþtý... Yemen'de, Niðbolu'da, Galiçya'da son kalenin son burcu da düþmeden vermediler baþlarýný ve yýllar yýlý cenk meydanlarýnda aðarttýlar saçlarýný. Süt kokulu melalini sarp kayalarda parçalayan Mehmet'in ne bir servi dikilebildi baþýna, ne garip adý yazýlabildi taþýna...
Canan bildiler vatanlarýný, canla baþla savundular. Yitirilen canlarýn ardýndan "Canan sað olsun!" dediler...
"Vatan sevgisi imandandýr." bilirlerdi, bir karýþ toprak için seve seve ölürlerdi. Oysa "Onlara ölü demeyin, bilakis onlar dirilerdir.." buyurulmuþtu, iþte bu vatan bu inançla kurulmuþtu...

Aðla karanfil aðla...
Çanakkale içinde vurdular beni..