Issýz gecenin kýyýsýnda; fermaný sana yüreðimi usulca asýyorum yine, ve yine beceremedi yüreðim kendi infazýný senin gözlerinde can verirken... Bir duvarýna yüreðimin, senden uzaklarýn soðuk ayazlarý vurmaktaydý ve diðer duvarý ise umut güneþimle yanmaktaydý alev alev. Gözlerim; yeþil bir hayalin ýssýz duraðýnda beklemekteydi sessizce ve fikirlerimse senli iki zaman arasýna baðdaþ kurmuþ medet dilenmekte, dilsizler yokuþunda baþýboþ seyirlerde... Sevdama itham ettiðim romanlarýn yazarý bir deli vardý içimde, gönül yaralarýmdan sýzanlarý kaðýtlara elleriyle kazýyan, derinlerimde sakladýðým kör, saðýr ve dilsiz hasretimin çocuðuydu, tabiri caizse... Hasretimin tabiri bu deli çocuk gitmez oldu gecelerimden, sarýldý bana gecenin en siyah saatlerinde, dilim oldu kaðýtlara konuþan... Yine kalemi vurdum gece vakti satýrlara. Bu çocuk yalnýz kaðýda dökerdi mürekkep renginde gözyaþlarýný... Ýçimdeki sessiz gecenin uçurumunda yankýlandý bu delinin sesi, her daim sessizliðimin hükümdarý oldu, sana ektiði umutlarýn uçsuz bucaksýz topraklarýnda. Düþüncelerime düþen sensiz geceleri kaldýrýp, yokluðuna kapattý gözlerini ve sensiz geceme kurban edilmiþ bu karanlýða, gözlerinin renginde bir umut yaktý bu çocuk. Kör bir sabahýn buðulanmýþ camýna yazdý adýný, günün ilk ýþýklarýnýn henüz saatime vurmadýðý vakitlerde. Yarým uykulu sesini içimdeki hasretin adýna vuruyordu bu çocuk ve uyumuyordu inatla. Uykuya direnen gözlerine vurunca hayallerin, hasret damladý ýslak yanaklarýna, ama yinede býçak açmadý aðzýný... Küskün bir gamze vardý yanagýnda nezamandýr açmayan ve düþüncelerime bir çýð gibi düþen gözlerine açtý yanaðýndaki gamzeler bu delinin. Her yerini bembeyaz eyledin cocugun karalarýný, her yerini sen yaptýn bu yalnýz fikirlerinin. Sana dair bir hayal düþtü ufkuna, duyamadýðý sesinden ilham aldý hep yalnýzlýklarýnda. Derdi sen, çaresi sen... Nasýl bir yaraydý bu, çaresini düþünürken aðlar, derdini ise ölesiye seversin... Her sen geldiðinde aklýna, yeniden yeþerdi gamzeleri ve yine adýn düþtü bu çocuðun dilinden. Sana akan her bir harfi hayat olmuþken dudaklarýnda, avuttu sancýlarýný senin renginde. Dile gelemesede yüreði, anlatamasada sana bu deli hasreti, gün dediði zamanýna serdi seni... Anlat içindekini Çocuk! Okunan masallara benzemesin umutlarýnýn eksik sonlarý. Gördüklerin; rengi ona benzeyen bir rüyadan ibaret olmasýn, Susma Deli! Rüya olsaydý eðer uyanýrmýydýn uykularýndan kurumamýþ yaþlarla. Bukadar mutlu olurmuydun, bir düþün içine sýðdýrsan onun yeþil gözlerini, bukadar acýrmýydý sol yanýn, gözlerine baktýðýn o kýsa vakit düþlerinde. Ah Çocuk... Ne olur Susma! Ardýna kadar arala yüreðinin kapýlarýný. Arala ki; rüzgar alsýn yüreðinin içindeki renkten bir zerrre ve onun þehrinin gecelerinde, vursun denize yüreðinden yeþil yakamozlar, rüzgarýn ona yakýn bir kýyýya esintilerini savursun. Dilsizliðinin hükümdar olduðu bu dar sayfalarýn, sonu açýk cümlelerine yazýlmýþ bir masal olarak kalmasýn. Hangi gözlerin alevinde yandýn, hangi ismin kývýlcýmý düþtü yüreðine, ve kim için hasret korlarýna sarýldýn, gündüzlerin gelmek bilmediði gecelerde... Söylesene! Elinden boynunu büküp suskunluðun secdesine baþýný koymakmý gelir yalnýzca. Sesinin yettiði, dilinin döndüðü kadar konuþ gözlerinin içine bakarak, duymasada haykýr eksikliðini. Saklama onu söylenmemiþ ve baðrýna hapis cümlelerinde... Susturulursa da eðer,taþanlarý dök yine satýrlarýna. Dudaklarýnýn soðukluðunu yüreðinin sýcaklýðýyla ýsýt. "Anlatýrsam umutlarýn eceli tadar, siyah gecelerde sarýldýgým dost! Bir masal ki bana ait ama sonu yok, baþý yok... Masalýmýn yýrtýk bir yalnýzlýk sayfasýnýn son satýrlarýna bile yazýlmamýþ bir adým vardý... Gözlerine bakmaya kýyamadýðým, adýný söyledikçe sol yanýmýn acýdýðý bir yalnýzlýk yolcusunun arkasýndan yetiþmek vardý bu masalda. Yollarýna serdim ne varsa, yine de yolumu düþüremedim haklý tekbaþýnalýðýna... Hüsran kelimesi nekadar anlamlýymýþ meðer... Sonu hüsran bile olsa ben nasýl unuturdum ki, görmüþtüm birkez bakmaya kýyamadýðým gözleri, ve hiç kimse bakamamýþtý rengiyle yüreðimi bu kadar derinden yakarak... Adým yazmasada onun masalýnda, gösterdi ya gözlerini bir kez, bir kez yaktý ya yüreðimi, sakladým kýzýl yangýný yüreðimde, dumanýný bile dýþarý salmadým dudaklarýmdan... Hepsini içime biriktirdim ona ait bende olan, acý tatlý ne varsa. Adýný kazýdým her bir cümlemin sonuna, sessiz ve içimden sayýkladým defalarca adýný... Bir bakýþý, her günümü, onla baþlayan sabaha ve akþama vurdu kendini. Hayalleri düþtü gözlerimden yaðmur misali, yazýmda yaðdý, kýþýmda, baharýmda yaðdý hiç durmadan... Mevsimlerden geriye son bahar sevdam kaldý. Masumdu masalýmdaki yalnýz, ve günahkar bir aþýk vardý. Azabýný ben çekeceðim bu sevdanýn, günahkarý bendim ve yalnýzlýktý artýk hükmü bunun. Hasretin sýrtýndaki suçlu günahý düþtü kucaðýma. Sýmsýký sarmaladým koynumda, günahlarýný bile býrakamadým bu sevdanýn, ve hala kucaðýmda... Bir sözüm vardý içimde kalan söyleyemediðim. Ýki Kelime... Hain dilimi çektim yuvasýna ve Söyliyemedim... Ýçimde kalan bir tek buydu eksik. Keþke bir kere gözlerinin içine bakýp gözlerimle anlatsaydým ona bu içimdeki masalýn onsuz bir sonu olamayacaðýný..." Yeter. Daha fazla konuþma ne olur hasretin çocuðu... Sus! Sus artýk içimdeki deli... Ýçimde kalan umutlarý yýkma fýrtýnalarla, yalnýz býrak beni onun gözlerimden düþmeyen emsalsiz hayalleriyle baþbaþa...