Ne vakit baksam gökyüzüne,
bir başka parlıyor yıldızlar.
Ne vakit yıksam betondan duvarları,
o an gülümsüyor saksıda ki tutsak gerbera.
Çok değil iki adımlık yolumuz kaldı,
ölüm denilen o dipsiz kuyuya.
Kimimiz yokuş çıkarız o yolda, sanırsın hiç kapanmayacak en son perde.
Kimimiz kan ter içinde, yokuş aşşağı. Acelemiz varmışcasına ölmeye...
