Boþ boþ gözlerle bana baktý. Aðlayacaktý belki ama bunu ne kendine ne de bana yakýþtýramadýðý her halinden belliydi. Ýçinden þükrettiðini duyabiliyordum. Bir aný olarak hafýzasýna kazýdýðýndan da emindim. Ama bugünün ondaki tek anlamý bu olacaktý. Hayatýný deðiþtirmeyecekti yani. Belki bana biraz üzülür, daha sevecen yaklaþýrdý. En azýndan bir süre. Kendisine gelmesini bekledim. Silkelendi. “ Hesabý isteyelim mi ?” dedi. Bana ödettirmedi. Anlattýklarýmdan sonra kendini iyi hissetmediðini sezebiliyordum.. Bugün ona ne vermiþtim bilmiyorum ama, ben baba özledim.. Yani önemsiz..

“Gerçekten býktým ben. Güzel bir bölüm okudum þimdi de çalýþýyorum. Kaç yaþýma geldim hala arkadaþlarýmla tatile çýkmama izin vermiyor. Neymiþ efendim zaten kazandýðým para bana yetmiyormuþ. Her ay sonunda ondan da para istiyormuþum. Kriz varmýþ, biraz geleceðimi düþünmeliymiþim. Baba parasý yiyecek yaþý çoktan geçmiþim. Kredi kartý ekstrelerimi görünce deliye döndü. Rahat harcayamayacaksam neden kazanýyoruz ki biz bu parayý. Ya uf, evden kaçýrtacaklar beni en sonunda!”

Gülümseyerek yüzüne baktým. Ýki kardeþtiler. Aðabeyi Kanada’da okumuþ ve okulu bittikten sonra da orada yaþamaya devam etmiþti. Bir zaman sonra da Kanadalý biriyle evlenmiþ Türkiye’ye geri dönmüþtü. Babasýyla beraber sahibi olduklarý inþaat þirketini yönetiyorlardý. Annesi saf bir ev hanýmýydý. Söylediði sözün aile arasýnda pek hükmü yoktu. Babasý mimarlýk okuyup, þirkete faydalý olmasýný istemiþti. Hayýr demeden mimarlýk okudu. Severek hem de. Sonra aile þirketine üçüncü oldu. Baþýna buyruk biri sayýlmazdý. Dümdüz bir hayattan çýkma, dümdüz bir insandý iþte. Hayatýnda hiç ölüm bile görmemiþti. O yüzden üzüleceði durumlarýn standartlarý çok düþüktü. Týpký þu an aðladýðý durum gibi. Þimdi ona ne desem bir anlamý yoktu. Sadece istediði þeyleri söylersem onu hoþnut edebilirdim. Yapmadým. Birinin onu dövmesi gerekiyordu. Kahramaný olmak deðildi niyetim. Sadece bir an haline þükretsin istedim. Belki de ben fazla dolmuþtum. “ Bak” dedim. “ Eðer insanýn hayatýndaki baba modeli kötüyse…”

Ýþyerinde tanýþmýþtýk. Çok güzel bir yüzü vardý. Hep dolu dolu bakan bir çift ela göz insanýn içini titretmeye yeterdi. Zeki deðildi, aptal bile sayýlabilirdi. Ama hayatýn sillesinden payýna düþeni fazlasýyla almýþ olduðu ela gözlerinin hiç gitmeyen pusundan belli oluyordu.. Molamýzda sigara içiyorduk. Hakkýnda bildiklerim, babasýnýn olmadýðýndan öteye geçmiyordu. Ýsyan günlerimden biriydi. Babam evi terk etmiþ, annem ve kardeþimle bizi býrakmýþtý. O günün sabahýnda bütün hayallerim ölmüþ bir þekilde uyanmýþtým. Yýllarca evde olan babanýn özlemini çekmiþtim. Ayný sofraya oturup, ayný yemeði yediðim ama asla baba demediðim, her baktýðýmda yüzünde cenaze gördüðüm bir babanýn özlemini çekmiþtim.

“ Onun sorumsuzluðundan býktým ben. Yýllarca sorumsuzluðundan çektik. Ne annemin yüzünü güldürdü ne de bizim. Babalýk görmedik ki ondan. Hastalandýkta doktora mý götürdü, üstümüze baþýmýza bir þey mi aldý ? Kendi kazandýðýný kendi yedi. Süründük hepimiz. Yýllarca babaanne eline baktýk. Zavallý annem köyünden bunun için mi gelmiþti sanki. Babama olan nefretim çok büyük. Hiç sahip çýkmadý bize. Dayým öldüðünde bile sadece kendini düþündü. Daha haftasý çýkmadan annemle beraber olmak istedi, annem kabul etmeyince de yataktan kovdu. Üniversiteye gitmek istedim, koca bulup geri mi geleceksin dedi. Kendim tek baþýma okudum. Bir kere bile aramadý. Ablam sevdiðiyle evlenmek istiyor diye, öz kýzýna orospu dedi. Ben böyle baba istemiyorum. Zaten sürekli bizi terk edip gitmek istiyordu. Þimdi bulmuþ bir Rus kadýn, defoldu gitti. Geri de gelmesin sakýn. Aç, açýk bakarýz biz baþýmýzýn çaresine.. Nefret ediyorum ondan!”

Ela gözlerinde bir umursamazlýk vardý. Belli ki bir þeyleri hatýrlatmýþtým. Kendime kýzdým. Her ne olursa olsun karþýmdaki babasý olmayan birisiydi. Aptalca davrandým. Acý acý gülümsedi. Bir sigara daha yaktý. “ Bak” dedi..” Baba dediðin þey aslýnda anneden daha kutsal. Hele de kýz çocuklarý için. Eðer bir babaya sahip deðilsen…”

“ Ortaokuldaydým. Küçücüktüm. Yaþýmdan büyük gösteriyordum. Yine þimdiki gibi, aptal biriydim. Annemde benim kadar aptal birisiydi. En büyük aðabeyim daha 17 yaþýndaydý. Babam yaþýyordu o zamanlar. Onun babalýðýný sorgulayamayacak kadar basit þeylere iþliyordu beynim. Derslerim, karþý sýnýftaki yakýþýklý çocuk, hayallerim..Aramýz iyi deðildi ama. Ya da bir aramýz yoktu bilemiyorum. Sesini yalnýzca baþkalarýna konuþurken duyardým. Benimle hiç konuþmazdý. Bir gün okuldan geldim. Aðabeylerim henüz yoktu. Annem pazara gitmiþti. Mutfaða yemek hazýrlamak için girdim. Evdeydi. Televizyon izliyordu. Onunla evde hiç yalnýz kalmamýþ olmanýn çekingenliði vardý üzerimde. Oysa o benim babamdý. Öylesine yabancýymýþ ki meðer. Belki bende onun için o kadar yabancýydým. Mutfaða, yanýma geldi. “Sen de aç mýsýn?” diye sordum. Anlam veremediðim bir ifadeyle yüzüme baktý. Saçýmý kokladý. Okul formamýn fermuarýný açtý. Adýný bilemediðim duygular içerisindeydim. Formamý sýyýrdý. “ Benim güzel kýzým” dedi. Daha önce aðzýndan hiç duymadýðým bir cümleydi. Ama sevinemedim. Sertçe itti. Yere düþtüm. Caným acýdý. Baðýramadým. Sonrasýnda hissettiðim acýnýn dünya üzerinde tarifi bile yoktu. Hayatýma giren ilk erkek babamdý. Ve iþte, tekrar ilk erkeðim olmuþtu. Daha çocuk bile olamadan kadýn olmuþtum. O benim babamdý!

“Kalk” dedi ve çýktý mutfaktan. Nasýl duygulardý içimdekiler, küçük beynim bunu algýlayamýyordu. Çektiðim acý iyi miydi kötü müydü bilemiyordum. Küçük bedenim yanýyordu adeta. Böylesi bir durum kimseyle paylaþýlabilir miydi hiçbir fikrim yoktu. Ben daha 11 yaþýndaydým. Kimseye söylemedim. O günün sabahýnda hayallerimin içimden bir kuþ gibi uçtuðunu hissettim. Bu durum bir daha olmadý. Küçük tacizlerle yetindi sadece. Her ne sebeple olursa olsun bana dokunuþu dünyamý donduruyordu. Bir gün yine okuldan geldim, evde kimse yoktu. Karne almýþtým. Televizyon izliyordu. Ürperdim. Kaçtým, yakaladý.. Yere düþtüm. Çabuk hareketlerle soydu beni. Küçük bedenim altýnda eziliyordu. Okulum altýnda eziliyordu. Sevdiðim çizgi filmler, karþý sýnýftaki yakýþýklý çocuk altýnda eziliyordu. Altýnda eziliyordum! Kapý sesiyle irkildi. Toparlanamadý, korktu. Büyük aðabeyim okuldan gelmiþti. Yüzündeki anlamsýz ifadeyi çözemiyordum ama gözlerindeki tiksintiyle karýþýk alevleri seçebiliyordum. Yatak odasýna koþtu. Duvardaki av tüfeðiyle geri döndü. Yüzünde, sesinde tereddütün zerresi yoktu. “Sen onun babasý olamazsýn!” diye haykýrdý. Alnýndan, tek kurþunla..

Babam hayatýmdan sonsuza dek çýktý, aðabeyimi ýslah evine gönderdiler. Biz memlekete döndük. Doðuluyuz biz, akrabalara bu durumu anlatmak imkansýzdý. Eðer gerçekten babam böyle bir þey yapmýþsa bile ben suçluydum. Çünkü ben diþi köpektim. Babamý baþtan çýkaran bendim. Okulum yarým kaldý elbette. Hayallerimde yitti, karþý sýnýftaki yakýþýklý çocukta. Annem benim yükümü kaldýramadý. Evlenmeliydim. Çok geçmeden Ýstanbul’daki dayýmdan haber geldi, beni bu halimle kabul edecek bir adam vardý. 34 yaþýndaydý. Evet babam yaþýnda. Ama zaten beni koynuna almak için evlenmiyor muydu benimle ? Babam bile koynuna aldýktan sonra beni, bu adamýn kim olduðu, yaþý önemli miydi sanki. Evlendim, Ýstanbul’a döndüm. 15 yaþýnda anne oldum. 1,5 yaþýndayken kaybettim oðlumu. O adama daha fazla katlanamazdým. Boþandým. Bu sürede aðabeyim ýslah evinden çýktý. Annemle küçük aðabeyim Ýstanbul’a geldiler. Bütün bunlar olmamýþ gibi hayatýmýzý devam ettirmeye çalýþýyoruz.. Ama olmuyor, yaþadýðým onca þeyden sonra hayata tutunamýyorum. Bütün bunlar baþýma gelmeseydi, belki ben þu an okuyor olurdum. Ve en acýsý ne biliyor musun ? Her þeye raðmen, baba özlüyorum ben.. Unutma, bir babanýn evdeki kokusu yeter..”

Duyduklarýmdan ürperecek kadar bile güç bulamýyordum kendimde. O susunca nefes bile almadýðýmý fark ettim. Yerinden kalktý, aðlamýyordu bile. O kadar dirayetlenmiþti. Sustum, dakikalarca sustum. Konuþmadým, düþünmedim.. Sadece sustum..

“…hayatýný þekillendirmen çevrendeki birçok insana nazaran çok daha zor. Önce bir hayat yaþamaya çalýþýyorsun, sonra da o hayatý adam etmeye. Sadece kendinle var olmaya çalýþýyorsun. Hayatýna giren erkeklerden tiksiniyorsun. Çünkü sanýyorsun ki, her erkek baban gibi koca, her erkek baban gibi baba. Hayatýna giren ilk erkek modeli baba ve baþroldeki adam kötüyse film bir daha adam olmuyor. Bütün duygulardan çekinceli bir ömür sürüyorsun. Evlenmekten yuva kurmaktan korkuyorsun. Belki de kýz çocuðu doðurmaktan. Ýstemiyorsun çünkü kýzýn babasýndan nefret etsin. Ýstemiyorsun çünkü kýzýnýn baþýna kötü hikayeler gelsin. Senin düþünmekten bile korktuðun ihtimaller bizim hayatýmýzda var ve bu ihtimaller yüzünden berbat yaþamlar sürüyoruz. Benim tercih edeceðim adam ya kýzýna zarar verirse düþüncesi bütün hayatýný etkiliyor inan bana. Bu yolda ömür harcýyorsun. Tükeniyorsun. Yaþanmamýþlýklarýn tek sebebi yaþamaktan korkmalarýn.. Ýyi bir yaþamýn hayalini bile kuramýyorsun, çünkü iyi yaþam nedir bilemiyorsun. Yine de umutla sarýlýyorsun. Þimdi düþün, o bir babanýn özlemi içinde, cismiyle.. Bende cismi olan bir babanýn ismine hasretim. Sense daha iyi bir baba istiyorsun.. “

Uzun bir sessizliði o bozdu.. “ Hesabý isteyelim mi?” dedi.. Garip duygular içerisindeydik ikimizde. Hikayenin diðer kahramaný o an ne durumda bilmeden..