“Ayaz bir düþtü gidiþin, býçaðýn ete giriþi gibi keskin ve acýmasýz...”
Sabahýn kör vakti, tomurcuklanmamýþ gül...
Güneþsiz bir yüzüm, “bezgin, soluk, biçimsiz” yayýlmýþ zamana. Tabutlukta can çekiþen serçenin çýrpýnýþlarý gibiydi sensizlik. Yalnýzlýk yüklü bir hüzünle koyuyordu insana. Ve sen kifayetsizce soruyordun... ”Yokluðundu dokunan.”
Saat 22h00...
Martý çýðlýðýnda yitip gitti sesin, siyah bir tüldü yüzün. Senin için yazýlan dizelerim kýsýr bir kadýn. Ne türüyordu kelimeler ne iþliyordu harfler. Bir saða bir sola eðilip büzülüp siliniyordu sana ait “bendeki” kareler...
Saat 24h00...
Acýn, anýlarý birbiri ardýna devirip geçiyor içimden. Küllüðümün kýyýsýnda küle dönüþen sigaram gibi yüreðimin kýyýsýnda demlenip külleniyordu “sen”ler... Tiryakiliðim geçti desem yalan. ”Yokluðun hala dokunan. Ýsyana doymayan aykýrý çiçek.. Kelebek dokunuþlu parmaklarýndan geçen gece dizelerimi çýldýrtýr hece hece.”
Saat 02h00...
Savaþa doymayan ateþ böceðim. Ateþli dansýnla aðaran tan yeriydi, göðsünde doðandý benim için güneþ. Yokluðun... Eylül hüznü gibi bende, hep bir tarafým aç. Yataðýmýn “sað“ yaný boþ kalýnca, benim “sol” yaným aç...
Saat durdu...
Ayýþýðý tutuldu fikrimde... Tutuklu kaldý dilimde. Ay düþsün yýldýzlar kaysýn kimin umrunda. Zaten acým yokluðuna gebe...
Zaman aþýmý...
Çýlgýn bir acýnýn figürü dudaklarýn, sözlerin zehirli ok... ”Elveda” dedik. Bitti gülümseyen düþ, ”Yokluðun dokunan.”