dört baþý mahmur bir mutluluk bu
topraða söz kestiðimizden beri yürek ayný yürek
tutku baþka
sonsuz bir ninniyi dinler gibi
sarýlmýþýz turkuazýn atlasýna

daðlarda koylarda uçsuz bucaksýz bir ufuk uzanýyor
göðsümüzde insanla insanlýðý birleþtiren yýkýlmaz aþk
ilkbaharda uyanan dal dal açan aðaçlar gibi yüzümüz
bir çocuðun sýra dýþý sevinciyle sokaklarý aralýyoruz
dönüþ yolunda
delik cepten yokluk toplayan yorgun elleri iþçilerin
buðulu nefesiyle tenleri toprak kokuyor emekçilerin
bir-bir okunuyor künyeleri
kirlenmemiþ sayfasýnda defterin

sokaklarý aralýyoruz baþlýyor serencam
gölgesi titrek aðaçlarda bir yaprak dökümü
ayak altýnda kuru otlar deviniyor asaleti bozuk zatlar
zamanýn serkeþleri çekmiþ fitilini
kurnazlýða tohum salýyor çekirdekleri
üfürükçüler-sahte dinciler
dümbeleði elinde vebalý bilimciler
ve havariler geniþletiyor boðazýnýn kuburunu

azledilmiþ özsaygý
utançlar karanlýkta saklý
kanlarý dolanýyor hayvan damarlarýnda
belleðindeki týlsýmla faziletsizi en nefissizi durdukça hesaba
sapa duruyor insanlýk

en keskin dönemeçlerin uçurumunda sessiz bir çýðlýk
denizler karalar dumaný tütmeyen fabrikalar
köprüler limanlar bankalar
küçüldükçe küçülüyor karýnca lokmasý kadar

kabuklaþan yara bu biçimsizlikten
hazin bir nihayet
bunca cürüm bunca cinayet
siyah beyaz bir resimdir suretini tarihin aþýndýrdýðý

sokaklar susmuþ içindeki çýðanýn aðýrlýyla
çakýldýk aralarýna
hangi yolda yürüsek kýrgýn ve öfkeli sözcükler
küsmek ah küsmek
küsmek zehir zemberek
ne sokaklar ne insanlar ne de topraklar ayný renk
kurþunileþmiþ doða kurþunileþmiþ yürek

silinmiþ ihtilaller kazýndýðý taþlarýn üstünden
fýrtýnalara mahkum perili bir köþk gibi duruyor sokaklar
umut az ötede
umutsuzluk içinde

Müsaade Özdemir