hatýrlar mýsýn?
yýllar önce,
evde ne var ne yok toplamýþ,
babadan kalma kamyonete yüklemiþtiniz
giderken,
þimdi asfalt olan o daracýk yolda
bir mendil salmýþtýn topraða...
al ve mor
gözünden bir damla yaþ damlamýþ
benimse yüreðimde bir kor...
“birgün döneceðim” demiþtin “beni unutma”

bak!
yine baþlýyor kavun mevsimleri
hani çocukken,
dalardýk bostanlara
korkuluklarý vardý, samanýn çer-çöpünden
hatta bir defasýnda,
bir yýlan görmüþtük
bir de atmaca...
sen,
yýlaný görünce atlamýþtýn boynuma
titriyordun korkudan
oysa ben ne çok sevinmiþtim o an

hatýrlar mýsýn?
mýzrak yapardýk dut aðacýndan
altýmýzda çakma bir at,
sen komutan
ben nefer!
ve tarladaki tek düþman, garibim þevket-i bostanlar
hatta bir sefer,
hýzýmýzý alamayýp,
komþunun asmalarýna dalmýþtýk ya
ihtiyar,
“ulen” demiþti “veletler...”
senin üstün baþýn çamur, saçlarýn kýsa
inandýramamýþtýk deli bir kýz olduðuna...

hatta bir akþam,
kaçamak bir sahil macerasýnda
ben alnýmý çarpmýþtým kayalýklara
sen aðlamýþtýn...
o günden sonra yüzümdeki o yara,
her günbatýmýnda kanar durmadan...
yokluðunda buram buram,
kekik kokularý karýþýr kavun mevsimlerine...