4. BÖLÜM


Adam, simitlerini belirli bir düzene koydu. Camekânýn etrafýndaki güvercinleri birkaç hýzlý el hareketiyle kovduktan sonra “Simitçiiiii!!!” diye baðýrmak için aðzýný açacaktý ki birden bunu yapamayacaðýný fark etti. O bunun için doðmamýþtý. Her þeyini kaybetmiþti. Belki bir simitçi oluvermiþti; ama bunu yapamazdý.
Ýþte ilk müþterisi geliyordu. Uzun siyah bir elbise giyinmiþti. Kolunda ise kýrmýzý bir çanta vardý. Yanýna yaklaþtýðýnda ne diyeceði belliydi. Bu sefer müþteriye sorularý o deðil, müþteri soruyordu.
¬Ne kadar bu simitler?
Adam cevaplamak istemedi. Nedenini kendisi de bilmiyordu; fakat içinde tanýmlayamadýðý bir sýkýntý vardý.
-Size simitler ne kadar dedim!?
Adam hâlâ bekliyordu.Sessizce kadýnýn gözlerine odaklanmýþ öylece bekliyordu.
-Bakýn acelem var.
Kadýn artýk dayanamadý. Ýnsanýn içindeki kibri dýþarý çýkarmanýn zamaný gelmiþti.
-Affedersiniz,ama ben büyük bir þirkette yöneticiyim. Acelem var ki sizden simit satýn alýyorum. Sizin gibi miskin bir halde duracak hâlim yok! Toplantýya yetiþmeliyim.
Kadýn birden adamýn ellerinin titrediðini fark etti. Adam yavaþça oturduðu yerden kalktý ve kadýnýn önüne dikildi. Camekânýn içinden birkaç simit aldý. Onlarý yavaþça poþete doldurdu.
Kadýn bunun için bayaðý sevinmiþti. Nihayet adamdan simidi almayý baþarmýþtý. Ne de olsa o yöneticiydi. Ýnsanlarý her zaman ikna edebilirdi. Ya da o öyle inanýyordu…
Adam poþeti ona uzatacakken ani bir hareketle poþeti çekti. Kadýn bir an için güneþin önüne bir bulutun geçtiðini sandý. Ama güneþin önüne geçen bulut deðildi.
Birkaç dakika sonra kadýn kafasýna aldýðý darbelerden yerde uzanmýþ bir halde yatýyordu. Etrafýnda birkaç meraklý insan vardý. Ne olduðunu çözmeye çalýþýyorlardý. Ya da sadece bakýyorlardý.
Adam ise çoktan oradan uzaklaþmýþtý. Yeni bir iþ bulmasý gerekiyordu…