“Abi paran var mý?” dedi, dilenciye benzemiyordu pek, zaten dilencilere para vermem ben, çok aþaðýlýk gelir hep bana. Birinden durup dururken para istemek! Hele saðlam insanlar isteyince sinir olurum iyice. Eli ayaðý tutan bir teyze veya genç isterse asabileþirim bile, bir keresinde bir teyzeye neden dileniyorsun diye çýkýþmýþtým, saðlamsýn git çalýþ yada ne bilim göbek at mesela, göbek atsan para verirdim sana, hatta istemeden verirdim demiþtim. Ben bunlarý düþünürken “Çok zor bir
þey mi sordum abi” dedi. Yüzüne baktým, en fazla 15-16 yaþlarýndaydý ama çok daha yaþlý gösteriyordu, yediði tokatlar bir Ýran halýsýnýn sýk ilmekleri gibi dokunmuþtu yüzüne. Arkasýnda sakladýðý tiner dökülmüþ bezi gördüm sonra. “Parayý ne yapacaksýn?” diye sordum? Direk gözlerimin içine bakarak “Þarap alacam abi” dedi. Doðru söylüyordu, inandým ona.

Son günlerde zihnim çok bulanýk, kafamýn içinde hiç susmayan çan sesleri var sanki, bir sancý belki bilmiyorum. Ansýzýn bir baþ aðrýsý saplanýyor, Nietzche’nin dediði gibi hayallerimin doðum sancýlarýdýr umarým. Rahatlamak için yürüyüþü keþfettim bugünlerde. Ýstiklal'e çýkýp karýþýyorum kalabalýðýn içine, çizgilere basmadan yürümeye çalýþtým önce ama çok zor oluyor o kalabalýkta, þimdilerde tramvay raylarýna ayaðýmý sürüyorum, nispeten daha kolay. O günde Can Yücel’in Kayýp
Çocuk þiirini mýrýldanýyordum yürürken;

Birden iþitilmez olsun ayak seslerim;
Gölgem bir baþka sokaða sapýversin;
Unutayým bir anda her þeyi,
Nerde oturduðumu,
Bir tuhaf adem olduðumu Can adýnda.
Aklým arayadursun baþka kapýlarda kýsmetimi,
Ben, bilmediðim sokaklarda bir baþýma;
Gönlüm öylesine geniþ, öyle ferah,
Ýlk defa görmüþ gibi dünyayý,
Bir þaþkýnlýk içinde, yeniden doðmuþ gibi;
Hatýrlamam artýk deðil mi, dostlar,
Hatýrlamam artýk garipliðimi?

Hakikaten de, gölgem olmasa da ben sapývermiþim bir ara sokaða, ta ki o karþýma çýkýp “Abi paran var mý?” diyene kadar bunu yaptýðýmýn farkýnda bile deðildim bende. Melankolik þarkýlarýn dolu olduðu mp3 çalarýmý kapatýp, elimi omzuna koydum. “Eðer beraber içersek sana þarap alýrým”
dedim. Gülümsedi, gülümseyince bir hüzün kovan kuþu geçti aramýzdan, gülümseyince, acýlarla da dolu olsa, bir yüzün ne kadar güzel olabileceðini gördüm bir kez daha.. Köþedeki tekelden bir köpek öldüren aldým önce, sonra “En pahalýsýndan ver” dedim adama. Galatasaray hamamýnýn ordan Cezayir sokaðýna inerken kullanýlan merdivenlere oturduk. Sami’ymiþ adý. Hayatýný anlattý bana, dinlerken utandým, yüzüm kýzardý hatta, þaraptan herhalde dedim sorunca.

Çok þeyim yok belki benim de, ama yetiyorum kendi kendime, sahip olamadýðým þeyler için isyan da ettim evet ama o gün piþman oldum herþeye. En azýndan bir evim vardý benim sorunlarýmda olsa bir ailem. Anamý babamý tanýmýþtým ben en azýndan, çocuk esirgeme kurumunda býyýklý amcalar tecavüz etmemiþti bana, amcam diye bildiðim adam beni dilenmeye zorlamamýþtý hiç, bir kýþ günü yengem kovmamýþtý beni, soðuk sokaða bir baþýma. Ben böyle kendimle yüzleþirken daha önce hiç
duymadýðým bir Müslüm þarkýsý patlattý yanýk sesiyle “Hep aðladým biraz gülmek istedim, ne yaptýmsa duyulmadý ki sesim, hergün feryat ettim ölmek istedim, caðýrsamda gelmedi ki ecelim” gibi birþeylerdi herhalde. “Sesin çok güzelmiþ” diye kekeleyebildim ancak, ilk defa anlamlý
gelmiþti arabesk bana oysa.

O ise hiçbir þey sormadý bana, adýmý bile sormadý. Veda edip ayrýlýrken arkamdan “Eyvallah abi” dedi. Gözümden süzülen yaþlarla tekrar sürüdüm ayaklarýmý tramvay raylarýnda. Bu kez yýllar önce yazdýðým kendi þiirimden bir mýsrayý mýrýldanýyordum ve ilk defa yazdýðým bir þeyi severek;

Beyoðlu’nda bir tinerci
Uzanýrken gözleri gökyüzünde
Bir yýldýz gördü kayan
Çok þey vardý isteyecek,
Seçemedi!

H.Ali Söyler
8 Nisan 2009