Issýzdý sokaklar. O ise bu ýssýzlýða ve karanlýðýn gölgelediði, yutarcasýna ayaklarýnýn altýnda aþýndýrdýðý kaldýrýmlara bakmadan yürüyordu. Yürümek de denmezdi buna aslýnda, adýmlarý birbirini takipte soluk soluða kalmýþtý çünkü. Sanki hýrsýný alýyordu, geceye kafa tutuyordu. Döndüðü her köþe baþýnda acýsýnýn biraz daha katmerlendiðinin farkýna bile varamayacak kadar öfkeliydi. Hayata, insanlara, gecelerini paylaþtýðý yataðýna, ekmeðinin katýðý peynire ve zeytineydi öfkesi. Ya da aslýnda kendine duyduðu öfkeyi anlamlandýrmak için bir kaçýþtý, bahaneydi hepsi…
Evet, bir evi vardý. Kulübeden bozma, içinde kendisiyle baþ baþa kaldýðý, hayalleriyle dertleþtiði, yalnýzlýðýný aðýrladýðý. Bir de cebinde olmayan beþ kuruþ parasý… Üstüne bir de çay demledi mi deðmeyin keyfine. Yalnýzlýðýyla demini alýrdý ýssýzlýðý, yaralarý acýrdý yüreðinin en derininde. Ve bir yudum daha alýrdý çayýndan, derdiyle keyiflenir, umutlarýyla aðlardý…
Hayat ona güzel yanýný nasip etmemiþti maalesef. Bir sokak çöplüðünde açmýþtý gözlerini. Donmaya yüz tutmuþ bedenini son anda fark etmiþti, çöpleri toplamaya gelen çöp adamlarý... Sonrasý kimsesizler yurdunun sevgiden yoksun soðuk duvarlarý… Kimileri için umut kimileri için hüzün… Þanslýlarý vardý elbette… Güzel ve sevimli olanlarý… Evlat edinmeye gelenler sergiden karpuz seçer gibi bakardý onlara… Yaþça küçük ve sevimli olanlarý tercih ederlerdi. Bakmazlardý çirkin saydýklarý çocuklarýn yüreðinin içine… Ýçlerinde yeþeren umutlarý hoyratça koparýp atar sevmemeyi öðretirlerdi kanadý kýrýk yüreklere…
Çirkindi… Hani þu nadide þanslý çocuklardan olamayacak kadar çirkin… Zamanýnda güzel bir yüreði vardý ama zaman o yüreði de soldurdu… Artýk çirkindi yüreði de kendine göre… Çok olmuþtu öðreneli yürek güzelliðinin tek baþýna bir iþe yaramadýðýný. Ýyi yürek ve çirkin yüzün çok fazla dost kalamayacaðýna kanaat getirmiþti.
On beþ yaþýna geldiðinde kaçmýþtý kimsesizler yurdundan… Zaten kaçmamýþ olsaydý da çok zamaný kalmamýþtý. On sekizinde koyacaklardý kapýnýn önüne “ Sen adam oldun. Baþýnýn çaresine bak.” diye. Adam olmaya üç kala tanýþmýþtý sokaklarla… Önce bakkaldan ekmek çalmýþtý karnýný doyurabilmek için. Sonrasý gelmiþti peþ peþe…
Sokak çocuðuydu o… Kimsesizler yurdunda kaldýðýnda bile vebalýymýþ gibi bakardý çevre sakinleri… Zaten suçluydu… Babasý terk ettiði için, annesi onu istemediði için suçluydu… Sevgiye açtý yüreði, fakat hep sevgisizdi göz göze geldiði ifadeler… Kaderini kendi çizmemiþti… Kendine sunulan kaderdi hayatý. Kendinden korkan kalabalýðýn içinde yaþýyordu yalnýzlýðýný… Nefretler büyütüyordu içinde… Nerede annesinin elinden tutmuþ yürüyen bir çocuk görse küfrediyordu hayata… Ve lanet ediyordu annesine… Bir o kadar da özlüyordu onu. Acaba þefkatli miydi onun annesinin de elleri…
Ellerine baktý; kirliydi elleri. Hayýr her zamanki kir deðildi bu… Bir cinayet kirletmiþti ellerini…Tek amacý günü kurtarmaktý. Bulabildiði üç beþ kuruþla karnýný doyurmak… Nerden bilebilirdi ki böyle olacaðýný. Þayet zorluk çýkarmasaydý bir ekmek parasý yetecekti. Ama olmadý iþte. Bilemedi ittiðinde düþeceðini ve kafasýný yere çarpacaðýný… Delirmek üzereydi… Aðladý aðladý aðladý… Gün gecenin koynuna deðene deðin aðladý… Günün ilk ýþýklarý süzülürken sokaklara sýzýp kaldý köþe baþýnda… Ýþe gitmek için oradan geçmekte olan birkaç kiþi iðrenerek baktý yüzüne… Ýçindeki insaný onlar da göremedi herkes gibi…
Annesinin perdelerini açtýðý hayat sahnesinde alnýna yazýlaný oynamýþtý… Doðaçlayamamýþtý hayatý, günün getirdiklerini tüketmiþ, her geçen gün hayatýnýn finaline doðru yürümüþtü. Bundan sonrasý da dünlerinden farksýz olacaktý. Ýki polis gelip yakasýndan tutacak ve yine ayný dört duvar saracaktý etrafýný… Yine istemediði bir filmin baþkahramaný olacaktý. Ve gözler yine kah ürkerek kah tiksinerek bakacaktý… Gözlerindeki umudun, insanýn kimse farkýna varamayacaktý…

Sokak adamýydý ve hep öyle kalacaktý…