Korkularýmla yüzleþmek istedim dün gece hayatýmý alt üst eden korkularýmla düþündüm ne kadar büyük yer kaplýyorlar içimde gerçekleþtirmek isteyipte baþaramadýðým her hayalin katili korkularým.. korkuyordum çünkü; korkmam gerekiyordu o kadar çok kaybetmiþlik varki hayatýmda saymaya gücüm yetmiyor hiçbirþey bana ait olmadý bugüne kadar kaybetmiþliðimin yüreðimi nasýl yaktýðý bilinmez çoktan siper aldým herþeye herþey yerini zamana yepyeni korkulara býraktý kaçmak istedim korkularýmdan sanki çaresi varmýþ gibi baþaramadým nereye gittiysem korkularýmda benimle beraber geldi yakamý býrakmak istemezcesine benle bütün olmuþçasýna benden bir parçaymýþçasýna anladým ki vazgeçilmezimdi korkularým ben korkularýmla yaþamayý seviyordum belkide. Sorularýmýn soru iþaretlerini zincir yaptým bütün gece o kadar çok soru sordum ki kendi kendime cevaplarýný veremedim sonra yine boþ ve çaresiz bakýþlarla acýnasý halime baktým ve sustum susmak en iyisi dedim kendime sus ve bekle korkularýn onlarla yaþamayý öðrendiðin zaman kendiliðinden gidecektir sus dedim kendime....