''Sana güveniyorum ama diðer insanlara güvenmiyorum'' cümlesi sýkça duyduðumuz bir kelimedir. Diðer insanlar toplum içinde yaþadýðýmýz bazen bizi hüzünlendiren, bazen ise sevindiren kiþilerdir. Toplum içinde yaþadýðýmýz müddetçe,her türlü insanla karþýlaþmak kaçýnýlmazdýr. Ýnsanlarýn tümünü güvenilmez olarak algýlarsak ve onlara bu güvensizliðimizle yaklaþýrsak karþý tarafýn bilinçsizce yaptýðý;o an öyle gerektirdiði için davranmasý gerektiðinden, o hareketinin altýnda bile Nedenler? Niçinler? arar dururuz. Bu da bizi dipsiz kuyulara atar.

Yaþadýðýmýz toplum içinde azlarýmýzla,çoklarýmýzla bir kültür yelpazesidir her bir fert. Her karþýlaþtýðýmýz insandan mutlaka öðrenebileceðimiz yenilikler, davranýþlar vardýr. Hoþumuza gitmeyen bir kelimede bile kendi ile kýyaslama yapar insan. Bizi çevreleyen kalabalýklar arasýnda,kim olduðumuz bilinci yerleþir. Hayat yolumuzda yürüdüðümüz müddetçe karþýlaþacaðýmýz olaylar ve insanlardan bir çok ders alabilmemiz mümkündür. Diðer yaþanmýþ öykülerden akýlcý bir yaklaþýmla dersler alýnabilyorsa ne ala, yok alýnamýyorsa illa kendi görüp yaþayacaktýr o dersi. Sonuç mutlak öðrenmek olacaktýr ki bir baþka dersi öðrenebilmek için bir adým ileriye adým atabilelim.

Kültürler arasý geçiþlerde insanlýðýn temelinde olmasý gereken bir olgudur 'GÜVEN' öncelikle insan kendine güvenmeli. Kendine güveni sonucunda da,diðer insanlar ne kadar güvenilmez biri olurlarsa olsunlar bunu anlayabilecek kapasiteye zaten sahip olacaktýr kiþi. Fakat güvensiz bir birey etrafýndaki diðer tüm bireylerden de kuþku duyar. Çünkü kendine güvensizliði iç kalýplarýnda aþýlmasý zor duvarlar örmesine neden olur ve bu duvarlar da zamanla kalýnlaþan, kendini de bu betonlaþmanýn içine mahkum eden bir hapishaneye dönüþür. Yalnýzlýktýr bu esaretin adý. Diðer toplumda ki kiþilerden insanýn kendini soyutlamasý mümkün olamamakla birlikte; bir insanýn her zaman mutlak diðer bir insana ihtiyacý vardýr. Yalnýzlýk, acý içinde kývranan ruh dayanýlmaz hesaplaþmalarla bir gün kendi esaretine son vermek isteyebilir ki; bu da insanýn hayatta ki en dibe vurabileceði andýr.

Teslimiyet duygusu yaþarken yürek; insanýn var olma bilinci sürecinde hayatýn en deðerli varlýmýz olduðunu kabullenmelidir. Ýnsanlara yaklaþýrken yürekten gelen samimi bir niyetle yaklaþmalý, fakat yaþadýðýmýz toplumda mazlumlarýn olabileceði gibi, zalimlerin de olabileceði bilinci ile ihtiyatlý yaklaþým sergilemeliyiz. Bilinçli atýlan her adým ile yürüdüðümüz hayat yolunda aldýðýmýz nefesin tadýna vararak yaþamak, kalabalýklar içinde gülümseyen yüzümüzle etrafýmýza neþe saçabilmek insanlýk adýna yapýlabilecek en güzel davranýþ olacaktýr...

Bir insana diðer insana güvenmemeyi öðretmek; o insana yapýlabilecek en büyük kötülüktür. Yaþadýðýmýz dünya da kötülerin de olabileceði ve kötülüklerle nasýl savaþýlabileceði, ihtiyatlý bir yaklaþýmla kötülüklerin bile iyilikle, sevgiyle yok edilebileceði anlatýlmalýdýr. Tek bir birey bile sevgi ile dünyadaki kötülükleri yok edebilecek güce sahip olabilir yeter ki yüreðindeki sevginin ve güzelliklerin gücü insanlýða ulaþabilsin...



Hülya Akyýldýz