Bir rüyadaydın. Oysa hiç uyanmak istemediğim uykumdan. Avuçlarımı yakacaktı sıcaklığı sevginin, gözlerimden yaş olup uçacaktı mutluluğum. Sonsuzluğu bulmuş gibi yaşayacaktım seni doyasıya; ne oldu birden.
Sıcaklığın gün geçtikçe yerini şüphelere, saçma kızgınlıklara bıraktı. Hani içim titrerdi seni her görüşümde sende gülen gözlerle işleyecektin ta içime, ruhumun ta derinliklerine, soran gözlerle değilde.
Peki şimdi bu bir türlü soramadığın benimde cevaplayamadığım,aydınlığa çıkamayan sorular neden aramıza set kuruyorlar. Atlanmaz uçurumlar mı oluyorlar. Oysa kanatlarımız vardı, en yüksek tepeleri aşacak, yüreğimiz vardı birbirimize açacak. Şimdi karanlıktan korkan çocuklar gibi, birbirimizden korkuyor olduk. Sormanın, cevaplamanın açıklığını saklar olduk, birbirimize verip aldığımız sıcaklığı sayfalara, satırlara, rüyalara bırakır olduk.
Kanatlarımızı dürüstlükten, cesaretimizi sevgimizden, sıcaklığı birbirimizden alıyorduk değişen bir şey yok sadece sonuçlanmayan sorular.
Ellerine dokundukça titreyen bedenimi, ancak senin sıcak kollarının verdiği güven durduruyordu. Kalbimin durmamasını gözlerinde parlayan ışık ve korkumu sesindeki güven.
Bir fısıltı gibisin karanlıkta kulaklarımda çınlayan, ruhumu, duygularımızı okşayan ve kanımda damla damla akan.
Aynı çatı altında aynı havayı solumak, aynı kadehten yudumlamak ve hayata aynı gözle bakmak. Bir bedende iki can olmak. İki ayrı bedende tek bir kalp olmak. İsteğimiz çok muydu yaşamdan. Biraz huzur, umut ve mutluluk yaşanacak olan yarınlardan. Korkmadan yalandan, ayrılıktan, acıdan sonsuz bir dostluk yüreklerimizde.
Aynı anda içimizi yakıp kavuran, sarılınca tek bir beden olma arzusu, dolup dolup taşan duygular; senden bana benden sana sıcak duygular.
Büyük nehirler gibi coştukça coşan bir akıntıyla sana doğru çağlarken...sevginle hasretini aynı anda yaşıyorum.
Bazen rüyalarım bölünüyor, gerçek dünyadan ayrılıyorum. İşte o zaman bir tanem korkuyorum. Korkuyorum; karanlıktan, yalnızlıktan ve kaybetmekten. İnsan güzellikleri kaybetmekten korkar ya! İşte aynen öyle korkuyorum.
Karanlık odamda parlayan bir ışığın gölgesindesin, içimi ısıtan her damlada, kulağımdaki fısıltıda, yastığımdaki gözyaşımda...
Sıcaklığı yakıyor tenimi avuçlarının. İçimden sana koşmak taşmak geliyor. Sonra da beni durduran korkularım. Aşırı sevgimden doğan korkularım ya da sebepsiz yere kaybetme korkularım.
Şimdi ben sonsuzlukta yaşıyorum mutluluğu seninle. Gözlerindeki pırıltı aydınlatıyor gönlümü ve gecenin bir saatinde rüyamdan kalkıp, gölgenle kucaklaşıp fısıltılarını dinliyorum ve onları sadece kendime saklıyorum.
Gün doğunca da ilk sana günaydın diyorum. Gece ise; en son, seni öpüyorum yastığıma başımı koymadan fısıltılarını bekliyorum uykumun yarısında, sıcaklığını yakalamak ve seni doyasıya sarmak için.
Ufak kaçamakları fırsat biliyorum tenine dokunup kokunu almaya ve doyasıya omzuna yaslanmaya. Ama o özlemle sarılan sarıldığı zaman beni ta içine, yüreğine kadar alan kollarının arasında kaybolmak zamanı unutmak ve öylece orada kalmak.
Kayıtsız,şartsız, sorunsuz ve doyasıya damla damla, kana kana bir bedende iki can, iki ayrı bedende tek bir kalp gibi çarpmak, gözlerinde bir damla yaş, yüreğinde umut ve avuçlarında sıcaklık olmak.
Sonsuzmuşcasına kallarında kaybolup zamanı unutmak. Tek istediğim bu yani sadece seni seninle yaşamak...