Aşk ile Acı çok yakın iki arkadaşlarmış, yedikleri içtikleri ayrı gitmez, her adımı beraber atarlarmış. Aşk çok neşeli, çok sevecen, çok iyiymiş.

Acı ise, sızıların en büyüğünü bıraktığı için insanlar tarafından hiç mi hiç sevilmezmiş, nitekim zaman geçtikçe acı, aşkı kıskanmaya başlamış…

İnsanların yüreklerinde bırakmış olduğu intiba, acıya acı eklemeye, onu üzmeye başlamış…

Sonrasında bir plân yapmış acı; aşkın içine girmek için sinsi bir plânı varmış, istiyormuş ki seven gönüllerde gözyaşı olsun, mutluyken bile mutsuzluktan bir nebze payını alan çok olsun…

Aşkla kavga etmişler, aşk acıdan kurtulmak, tek başına kalmak istemiş…

Ama acı galip gelmiş. İşte o gün bugündür, aşkın bir diğer adı, acı aşk olmuş… Sevip de sevilmeyenler, sevdiklerine kavuşamayanlar, sevdiğini söyleyemeyenler, erken yaşta sevdiğini kaybedenler, aşka âşık kalıp, acısıyla baş başa tebessüm edenler…

O gün bugündür, âşık olan herkes bir parça da olsa acıdan nasibini alırmış.

Acıyı istemiyorum diyen, aslında ona en çok kucak açanmış…

Acı aşk bu, ağızda bir kuruluk, yürek de bir acılık, gözpınarlarında nem bırakır… Acı aşk bu, tatlısını görmek için her türlü belasına da katlanmak gerekir… Aşk çok acı, ne o ayrılır acıdan, ne de acı ondan ayrı…

İtsek gider mi? Aşkı da beraberinde götürmez mi? Aşk acı, ama ne gönül onsuz yapabilir, ne de o yürekleri birbirine bağlamadan durabilir…

Acısında tatlıyı görebilmek sevenlerin işi… Aşk acı bir kahve gibi, içtikçe içmek istiyor insan tadı acı bile olsa…

Sevdikçe sevmek istiyor insan, sonu hüsran bile olsa… Aşk acı; acı aşk…

Yüreklerde bıraktığı iz, derin mi derin, çok derin… Aşk ile acının Karışımından oluşan sevdaların ömrü uzun olur, tek başına adım atan aşkların tadında bir eksiklik olur… Acıyı tek başına düşünmek ise aşka haksızlık olur!


Dilara AKSOY