Bir kanlý gömlek sineye bastýrýlarak çýðlýklar susturulmakta. Delik deþik ve hala kan damlayan bir bulut gibi karanfillere yaðmakta. Ve karanfiller bir durma biçimidir, dimdik ve saðlam. Bir beslenme biçimidir babasýný kurþunlarla kaybetmiþ bir kýzýn gömleðe sarýlýþý. Yüreðini kaybetmiþ bir kuzunun yünlerinden örülmüþ bir gömlektir kurtlar sofrasýna atýlan. Uzun ince bir yolda yürümektir katiller arasýnda dolaþmak. Ýyi yolculuklar demez kimse sana herkes yolunu keser ve gömlek yine kanar. Ulaþýlmaz adalete ve ýþýða.
Bir kanlý gömlektir daðlarda koþan atlar. Her yer uçurumdur, her yer avcý doludur ama. Daðlar ki atlarýn toynak sesiyle inler. Atlar ki kanlý gömlek misali delik deþiktir. Acýyla erir atlarýn ayak bastýðý her yer. Ateþ ve kan hýzla yayýlýr çiçeklere. Bir hýzlý ata biner yetim kýz, yüzleri yýrtan yüreðinin hallerini alýnlara çizer. Babasýnýn kanlý gömleðini, atlarýn siyah bakýþýný kýsýtlayan at gözlüðünü takmýþ insanlarýn kirpiklerine asar. Gözleri siyah bir kadýn olur kanlý gömleði sinesine bastýran yetim kýz. O an göðsünün üzerinde bir kan olur ömrünü babasýna adamýþlýk. Koyu bir çiçek beslenir yüreðinin damarlarýndan. Ýnce bir karanfil sýzar bileklerinden. Kirli bir ölüm tutsak alýr yaþama sevincini.
Ahret nerede? Cennet ve cehennem bu dünyada kurulmuþ. Yüreði yanýk kýz cehenneme sürülmüþtür. Bir sürgün ki babadan ayrý býrakmýþtýr. Bir sürgün ki yetim olarak cennete sokmuþtur. Kimdir günahkar? Bir çiçek ki çimenlerin üzerini kapatýp onlarý baþkalarýna ezdirerek lalezarýn en güzel gülü diye geçinmiþtir. Asýl günahkar odur. Meðer bu topraklarda güneþi kapatan ne çok çiçek varmýþ. Meðer bu topraklarda baþkalarýna yaþama hakký vermeyen ne çok gül varmýþ. Þimdi aðla karanfil. Çýkar þu zulmü gözlerinden. Nazarýn deðsin sokak ortasýnda vurulan nice insanlarýn tenine.
Haberi olmaz taþ duvarlarýn. Bütün taþlar insanlarýn üzerine yýkýlýr da sarsýntýsý sadece seni vurur. Anlamaz seni þehrin gürültüsü. Karakol baþka konuþur, hastahane baþka konuþur, mezar baþka konuþur. Kutsal kitaplarýn sayfalarý yýrtýlýr. Sen romanlarda ararsýn babanýn gülüþünü. Cümleler yalan konuþur. Ama sen susma karanfil. Elbet seni bir duyan olur. Susma karanfil bu terör dursun. Ülkenin alnýna dayatýlmýþ silahlar sussun.
Hayat hem kar altýndaki çimendir hem de dallarda açan çiçektir. Çiçekler artýk birbirine saygýlý olsun. Susma karanfil susma sen çiçeklerin en koyususun. Sen sessizlik aðusuna layýk deðilsin. Rengin her sabah gün gibi açsýn. Ülke barýþla ve huzurla dolsun.
Atlar özgürlüðe koþsun. Ak renkli küheylanýn bilekleri zincirlerden kurtulsun. Ülke kurtulsun. Daðlarda atlar yürüsün. Sesini taþlar duysun. Kaya diplerinde karanfiller büyüsün. Ne atlar vurulsun ne de karanfiller kurusun. Güneþli yaðmurlar yaðsýn. Ülkenin semasýnda gökkuþaðý tüm renkliliðiyle var olsun.
Kahýr iskelesi denizlerde kurulup sessiz gemiler kalkmasýn. Bunca yalanýn ortasýnda tek doðru sensin. Ayaða kalk karanfil! Atlar senin çaðrýnla koþsun. Tüm silahlar sussun. Ülkenin kaderi silahlar konulmuþ bir masada yazýlmasýn. Ülke insanlarý bir ipe dizilmiþ inciler gibi kurþuna dizilmesin. Bu ülkenin kaderi kan ve gözyaþý olmasýn.
Bu ülke topraklarýnda atlar vurulur, karanfiller esaret görür. Aðla karanfil aðla! Sen duygu yüklü bir bulutsun. Gözlerinin ýslaklýðýnda karanfiller büyüsün.



Nükhet Ýpekçi'nin Can Dündar'ýn programýnda babasýnýn kanlý gömleðine sarýlýþý beni aðlattý. Bir insan olarak çok üzüldüm. Var mý bunun saðý solu...