Dara çekilen Mansur misali bağrım. Bağrımı yarsalar senden sebep yaralarım. Hani bir türküde haykırır ya “âşık sebebim oy.”diye ben feryadımı içime dürerim. Dara çekilmekten değil korkum, seni kaybetmekten. O yüzden suskunluğum.

Hâlimi takrire, dermanı yok türkülerin şarkıların. Ehl-i hurufat aciz kalıyor, kayboluyor kalabalıklarda meramım. Elifle he’nin cemi, özeti olamasa da duyguların. Bir ah yükselir bulutlara gönül dağımdan. Mahzunu ben olurum muhayyel akşamların. Muhayyel bir şiir okurum menekşe gözlerine. Ahenk, musiki, renk sen olursun şiirime.

Sükut ikrardanmış ama, senin suskunluğunun künhüne erememenin sancısını çekiyorum. Benim ülfetim, meserretim ziynetim senden menkul. Sen olmasan, ne hurufat ehline sözüm geçer ne kâğıt ve kalemle buluşurum.

Yazdığım her faili meçhul mektubun mahreci, menekşe bakışların, elif gülüşlerin. Ey meçhul ve muhayyel peri!
Gündüzün güneşim, gece mâhım. Zülfü siyahım. Isfahan hatırası bakışlarından yüreğimde kalan yarayı, siyah zülfünden dokuduğun çevreyle sarsaydın… Belki eline ulaşırdı meçhul adreslere yazdığım faili meçhul mektuplarım.

Nerelisin, nerdesin hiçbir iz, hiçbir emare bulamadım. Yalnız, bereketi sensin, yağan yağmurların. Ben tevekkül zarfına bürülü duygularla yine meçhule mektuplar yazarak sabahlarım. Dara çekilen Mansur misali bağrım…
Ankara,15.02.2010