Sözlerimin başlangıcında selâm sana muhayyel peri,
Yine ellerini düşündüm. O, bembeyaz zambakları andıran ,dürüldüğünde gonca, açıldığında gül olan ellerini. Ellerindeki albeni midir acaba; bir misal istense , zamana gül diye ellerini sunma sebebim! Ellerini düşündüm dedim ya, biraz hüzne büründüm ardından buruk bir sevince gark oldum.


Meçhule yazılan mektupların nedenlerinden biri olan gül ellerini, betimlemek istesem gücüm yetmez.


Kâğıtla kaleme her defasında senin için merhaba dediğimi bilmeni isterim. Ve bilmeni isterim ki şairaneliğimin nedeni olduğunu. Yüreğimde her seherde açıp batan günle solduğunu. Hep seni soluduğumu…


Bu durum ne zaman kadar devam eder bilmiyorum. Sen kaçıyorsun hep bilinmez diyarlara, ben meçhul adreslere muhayyel mektuplar yazıyorum.


Bir gün, bu mektupların sana ulaşacağına inanıyorum. Ve dahi senden cevabî bir mektup gelirse, o anki hâlimi tasavvur edemiyorum. Yalnız, ayaklarımın yerden kesileceğini, kulaklarımın uğuldayacağını ve zambak ellerinin dokunduğu kâğıdı öpüp koklayacağımı çok iyi biliyorum. Bundan da asla kuşkun olmasın.



Ahir kelam , nerdesin ey muhayyel peri? Gönlümün derunundan sana sonsuz selâm.
Ankara,01.03.2010 İbrahim KİLİK