Birçok deðerimizi temel olarak aileden, sonra toplumdan, iliþkilerden ödünç almýyor muyuz? Öðretilmiþ kiþilik... melisin... malýsýn... Ne oluyor sonra? Kendimizle çatýþýyoruz öncelikle. Kendimizin, aslýnda tam anlamýyla kendimiz olmadýðýný fark ediverince isyan ediyoruz. Ama bu isyanýn nereye, kime yönlendirilebileceðini bile tam olarak bilemiyoruz. Çoðu kez de tekrar bir bumerang gibi kendimize dönüyor öfkelerimiz.

Kaybetmekten korkar öfkeleniriz.Ön yargýlarýmýzýn deðiþebilme veya deðiþtirilme ihtimali bizi korkutur, öfkeleniriz yine. Her þey yolundadýr, yine de bir þeyler yaratýr, yeni kuþkularý kurgular, yine korkar, öfkeleniriz. Ruhumuzun derinliklerine inmeye baþlar, bulabileceklerimize, görebileceklerimize hazýr olmadýðýmýzý anlar, yine öfkeleniriz. Ýçimizdeki öfkeden korkarýz. Bizi boðmasýndan korkarýz. O bizi boðmadan biz onu boðabiliriz. Bizi her yönden kuþatmasýna izin mi vermeliyiz? Yoksa biz mi onu kuþatmalýyýz? Kararlýlýðýmýzla, doðru bakýþýmýzla, sevgimizle, inancýmýzla...

Sevginin gücüne inanmalýyýz. Ki o güç,nefreti de, kuþkuyu da, öfkeyi de, yok edebilecek güçtedir. Bu bizim gerçeðimizdir.Sevgimizin gerçeðidir.Gerçeklerimize þaþýrabilir, beklentilerimizle yanýlabiliriz. Gücümüzü fark edelim ve doðru kullanalým.Ve geçmiþi doðru okuyup geleceðimizi doðru yazalým. Uyutalým geçmiþi sonsuza dek. En güzel, sevdalý ninnilerimizle...

Öfke, korku, kuþku üç kardeþ gibidir.Aç kardeþler. Sevgidir en temel gýdalarý. Onu tükettikçe büyürler.Kýskanç kardeþtirler üstelik. Kendi bardaklarýný doldurup taþýran aç ve kýskanç kardeþler. Kuþku öfke doðurur. Öfke sizi boðmaya çalýþýr. Geçmiþ en güzel hayallerinizi çalýp kaçmýþ olsa da, bodrum katýnýzda veya içinizdeki labirentlerde, ya da tavan arasýna atýlmýþ hüzün ve acýlarýn arasýnda güzel anýlar da saklanmýþtýr. Tozlarýný alýn ara sýra. Umut varsa hala yüreðinizin bir köþesinde,nefret,kuþku, öfke ve korku yavaþ yavaþ yorulmaya baþlayýp uzaklaþacaktýr sizden.Arka sokaklarda, çamurlu yollarda arayýþlarýný sürdürmeye , açlýklarýný bastýrmaya çalýþacaklardýr.