Hayallerimin zümrüdüankasına,
Meçhul ve muahayyel iklimlerin, yediveren güllerinden albenili; nisan yağmurlarından bereketli dilberi. Farkında mısın? Bu mektup sana yazdığım Ankara mahreçli kaçıncı mektup. Gittin gideli, sana yazma itiyadım hiç değişmedi. İtiyad da ne demek?! Sana yazmak, benim için vazgeçilmez ihtiyaç.

Nefes almak,su içmek nevinden; idame-i hayat etmenin asli gereklerinden,benim için sana yazmak ihtiyacı. Tek sıkıntım, gerçek hislerimi yansıtacak sözcük bulabilmek. Sözcük dağarcığım mı kifayet etmiyor, sözcüklerin ıtrı ve usaresi mi yetersiz kalıyor bilemiyorum…

Tek bildiğim, söz konusu sen olduğun zaman,en yavan sözcüklere ayrı bir renk, ayrı bir rayiha geldiği. Sözcüklere, ruh ve canlılık veriyor, inceliğin, güzelliğin…


Bilmiyorum nerelerdesin? Hayallerim, her gece muhayyel sahillerinin gümüş kumlarında, ayak izlerini arar...


Yazdığım mektupların, meçhul ve muhayyel adresine ulaşamadığını bildiğim hâlde, sana yazma tutkum yakamı bırakmıyor. Her kâğıt ve kalemle buluştuğum demde, sana hitap eden bir şeyler mutlaka yazıyorum.


İşte böyle hayallerimin zümrüdüakası, hasretin ocağında tutuşan ateş; hep bağrıma çavıyor. Yüreğimde kandil kandil ümit oluyorsun.


Geçmişimi, hâli hazırımı ve geleceğimi sen kuşatıyorsun. Vefaya, sevgiye köprü, bulutlara kanat aradığım anlarda, seni yaşıyor, seni soluyorum. Seni sonsuzluğun sahibine emanet ediyor, bâki selâm diyorum. Hoşça kal zümrüdüankam, ilkbaharım hoşça kal…
Ankara,24.03.2010 İ.K