Ankara’nýn iklimi bugünlerde oldukça deðiþti. Son zamanlarda yaðmursuz geçen gün yok. Bir bakýyorsun, Güneþ açmýþ. Ardýndan ne olduðunu anlamadan bardaktan boþanýrcasýna yaðan yaðmur. Rüzgar ise dallarý kýrarcasýna esiyor. Bir anda gökyüzü karanlýk bir canavara dönüþüyor.


Evden çýktýktan bir süre sonra, yaðmur birden bastýrdý. Kendimi en yakýn pastaneye zor attým. Pastanenin içerisi týklým týklým doluydu. Þöyle bir etrafýma bakýndým. Bütün masalara doluydu. Ortada ki masalarýn birinde yaþlýca bir haným gördüm. Masaya eðreti bir þekilde oturmuþ. Ani bir kararla yanýna gittim ve ona:

“Ýzninizle yanýnýza oturabilir miyim efendim?”

“Lütfen”

Oturdum. Tertemizdi yüzü, görmüþ geçirmiþ olduðu her halinden belliydi. Masanýn üzerinde gazete kaðdýna sarýlmýþ bir ekmek duruyordu.

Bir süre sonra:

“Ahh ! evladým yaþlýlýk iþte… evden bir kere çýkmýþ oldum. Yaðmurda baþlayýnca, buraya girmekten baþka çarem kalmadý.”

Sürekli tedirginlik içerisinde bir hali vardý. Onu biraz rahatlatmak için bir bardak çay ýsmarladým. Çayý yudumlarken yavaþ yavaþ konuþmaya baþladý:

“ Evladým! Ben kýzýmýn yanýnda kalýyorum. Beþ altý yýldýr. Eþim öleli yirmi yýl oluyor. Ýnsanýn evladý da olsa, birinin yanýnda kaldýktan sonra herkes bir. Öyle huzurevinde falanda kalmak istemiyorum. Kendi evimde idare ederdim. Ancak ; çocuklar n’apacaksýn bir baþýna koca evde? diye beni evden çýkartýp, evi kiraya verdiler. Kim alýyor kirayý? Parayý kim yiyor? Bilmiyorum. Beklide ölsün diye gözlerimin içine bakýyorlardýr. ”

“ Öyle düþünmeyin! Büyükler bizim baþ tacýmýz”

“Çalýþýyor muydunuz? ” diye sordum.

Kendisinin elektrik idaresinde çalýþtýðýný, daha sonra öðretmenlik yapýp, emekli olduðunu öðrendim. Þu anda hem paþa eþinin emekli maaþýný, hem de kendi maaþýný aldýðýný söyledi. Ýnce bir sesle: ( duyulmasýndan endiþelenerek sessizce)

“ Torunum eþinden boþandý. Resim öðretmenliði yapýyor. Çocuðu da var. Tek maaþla geçinmek zor. Üç aylýðýmýn bir kýsmýný ona gönderiyorum. Bundan kýzýmýn bile haberi yok.! Biçare yalnýz ne yapsýn?”

Gülümseyerek ona:

“ O sizin bileceðiniz bir þey, destek olmanýz ne kadar güzel!” dedim.

Bana:

“Kaç yaþýndayým kýzým bil bakalým?”

“ Yetmiþ beþ civarý”

“ Çok yaþa evladým, tam tamýna seksen beþ yaþýndayým. Çok þükür kendi ayaklarým üzerinde durabiliyorum. Benim yaþýmda tanýdýðým arkadaþlarým var da. (ellerini havada sallayarak) yavrum yerlerinden kalkamýyorlar. Çocuklarýna da yazýk tabi. Ölürsem de kimseye zahmet vermeden ölmek isterim, tabi bu ulu rabbimin elinde.”

“ Umarým gönlünüzce yaþarsýnýz.”

“Gençlerde bir acaip bizlere parçalayacakmýþ gibi bakýyorlar.”

Hafif bir tebessüm ettim:

“Ne güzel ki siz yaþlanabilmiþsiniz, Bizler yaþlanabilecek miyiz? Gençler yaþlanabilecek mi?”

“Yaþlansýnlar evladým, ömürleri uzun olsun. Ancak; bizim zamanýmýzdaki terbiyeyle saygý nerede? Az bulur, azla yetinirdik. Kimseyi incitmezdik. Severdik. Þimdilerde kimse birbirini sevmiyor. Burunlarý havalarda geziyorlar… Dünya’yý kendileri döndürüyor sanki!”

“Haklýsýnýz. ( özellikle kendi çocuklarýnda bahsettiðini düþünerek) Ama onlarda çok deneyimsiz. Zaman içinde anlayacaklar Sizi” dedim.

“Evladým! Sürekli alýcý durumdalar. Hiçbir þeyi beðenmiyorlar. Aynanýn karþýsýnda geçirdikleri zamanla en az on, on beþ sayfa kitap okunur. Ne kitap okuduklarý var, ne de gazete… Ben bu yaþýmda hiç olmazsa ayda dört kitap okuyorum.”

“ Ne güzel! Sizi tanýdýkça býrakamayacaðým galiba!”

“Bahtiyar ol evladým! Haftanýn belli günleri öðleden sonra Kýzýlay’ daki Orduevine gidiyorum. Arkadaþlar geliyor. Hemen hepsi bizim nesil… konuþur, dertleþiriz. Birbirimize moral veririz. Eðer o gün gelmeyen varsa, biliriz ki biri daha aramýzdan ayrýlýp ebediyete intikal etmiþtir. Bununla birlikte aramýza yenileri de katýlýr. Ankara’da gidebileceðimiz hiçbir yer yok. Erkekler hiç deðilse kahvehanelerde yaþýtlarýný buluyorlar. Oysa bizim orduevinden baþka gidecek yerimiz yok. Eþim asker olmasaydý. Oraya da gidemeyecektim. Sanma ki hep geçmiþi konuþuyoruz. Aramýzda ne kafalý insanlar var. Kimi hekim emeklisi, kimi hakim. Her biri pýrýl pýrýl zekaya sahip. Ama iþte gel gör çocuklarýnýn yanýnda, çocuk gibi muamele görüyorlar. Onlara da sevgimiz olmasaydý katlanamazdýk.”

Ýhtiyar gözleri çakmak çakmak oldu. Süzüldü daldý derinlere. Kim bilir? Benim hiç yaþamadýðým zamanlara kadar gitti. Kaç cumhurbaþkaný? Kaç baþbakan? Gördü. Cumhuriyetten daha yaþlý bir insandý. Cumhuriyetin her döneminde vardý. Hizmeti ne kadar büyüktü. Biz ise onlarýn ne yaptýklarýný umursamadan ön plana geçmeye çalýþýyoruz. Onlarý anlamadan, dinlemeden… Ýçim burkuldu. O kasvetli gökyüzü hüzünlüydü. Bizlerde hüzünlüydük.

Kýsýk bir sesle:

“ Evladým yaðmur dinmiþ midir acaba? ”

Pencere tarafýna baktým. Yolda geçen insanlarýn þemsiyeleri kapanmýþ, çatýlardan sýzan yaðmur damlacýklarý vardý. Gökyüzü yükseliyordu :

“ Evet efendim sizi geçireyim isterseniz?”

“ Zahmet olacak evladým!”

Yerimden kalkýp onun koluna girdim. Duraðýna kadar götürüp, o saygý deðer insanýn elinden öptüm. Yanaklarýma öpücükler kondurdu. Gözlerinden akan birkaç damla göz yaþý yanaðýmý ýslattý. Kucaklaþtýk:

“ Evladým bu insancýllýðýný hiçbir zaman kaybetme… Allah sana uzun bir ömür versin…” dedi.

“Hoþça kalýn.” dedim.

Daha sonra onu orada býrakýp, yaðmurlu bir gün dostuyla tanýþmanýn, buruk sevinciyle oradan sessizce ayrýldým.



Ankara15/07/1991