İçten bir selamın akabinde, kalemimden dökülenler,

Zaman, yüreğime ibrişimden ilmekler ata ata geçip gidiyor. Saçların savruluyor hayallerimde. Kelimeler düğümleniyor boğazıma. Hasret, gönlüme hüzün makamından el ediyor. Gül dibaceli adın ve gamzen zaten aklımdan çıkmıyor. Ne çare tüm bu olanlar senin gıyabında. Kim bilir, sen hangi meçhul iklimleri abat edersin? Nerede avuçlarına dürer zamanı zambak ellerin. Ben tutsağıyım gittin gideli senli hayallerin.


An’a seni taşırken maziden hatıralar. Seni hatırlatır dallarda erguvanlar. Bir selâmın gelse, kara kışlar olur bahar. Sana doğru koşan doru atların toynaklarında erirken yollar. Hasret yeleli rüzgârlar, hep senin ikliminden doğar…
Kokun gelir dorukları karlı dağların ardından akşamlarıma. İhya olur ayaklarına hasret kapının eşiği.
Lâkin yüreğimdeki hasret dinmez. Ben, çareyi kâğıtla kaleme sarılmakta bulurum. Sanma ki sana yazmaktan yorulurum. Eline geçmeyeceğini bilmek burukluk verse de. Sürekli yazıyorum. Sana dair hiçbir ayrıntıyı geçemiyorum.


Vuslat sarayının elmas pencerelerinden, el edişini hayal ederek yazıyorum mektuplarımı. Mektubun sayfalarına andaç diye iliştiriyorum gül dibaceli adını. Zarfı öyle kapatıyorum. Unutmadan, bir de her zarfa yüreğimi de koyuyorum.
Nasip olsa da eline geçse, muhayyel adreslerin yolcusu mektuplarım. Koşarak bana geleceğini düşünüyorum. Ne çare ne iz ne emare bıraktın giderken,gittiğin yere dair. Adresini bilmiyorum. Adressiz bir zarf içinde hayallerimi, hislerimi meçhul ve muhayyel iklimlere postalıyor. Öylesine bekliyorum…Sanma ki seni özlemekten yoruldum… Şimdilik sözlerimi burada noktalıyor,bâki selâm diyorum.
Ankara,06.04.2010 İ.K