Ýstanbul bir alem þehir, güne baþladýðýn andan itibaren, her gün yazacak ya da anlatacak bir olay mutlaka yaþanýr.

Ýstiklal Caddesinde bankamatik kuyruðundayým. Önde bir kiþi var. Onun iþini bitirmesini bekliyorum. Sonra arkaya bir kiþi daha geldi. Arkadaki kiþi, yanýma iyice yaklaþýp kulaðýma sessizce : " Abla! Senin önünde duran adam, yan kesici aman ha paraný falan kaptýrma !" dedi. Sonra: " Ama ben burdayým nasýlsa, hemen arkanda bekliyorum, ben,sana göz, kulak olurum. Aman ha belli etme !" dedi. Bir anda allak, bullak olmuþtum. Bu adamlar kimdi ve nereden çýkmýþtý? Ýstiklal Caddesinde, güpegündüz çatmýþtým belaya! Adama inanýr gibi: " Ya! Öyle mi? Teþekkür ederim. Siz olmasaydýnýz çok korkardým." dedim. Sonra yanýmda duran bu adamý fazla kuþkulandýrmadan: "Neyse ya boþ ver. Acelesi yok zaten bu iþin, ben banka iþlerimi sonra da hallederim." diyerek oradan hýzla kalabalýða karýþtým. Adam arkamdan: " Abla gel ! Abla gel ! Ben buradayým. Korkma! " diye baðýrdý. Ama nafile ben tabanlarý yaðlamýþtým bile.

O'na diyemedim ki: " Sen kimsin? Sana niye güveneyim?" Bu iþte bir kumpasa düþecektim ama çok ucuz atlattým. Çünkü; insan beklenilmedik olaylar karþýsýnda, kendisinin bile inanamayacaðý kabulleniþleri gösterebilirdi.

Hep kendimi uyanýk ve anasýnýn gözü zannederken, bu olaydan sonra, yankesicilerin beni saf bulup, gözlerine kestirmiþ olmalarýna bir hayli üzülmüþtüm.