Puslu bir gündü. Caným, havanýn etkisiyle sýkkýn bir þekilde, camdan dýþarýyý seyrediyordum. Bulutlar kendi içinde birbiri ile bütünleþmiþ ve þekiller oluþturmuþtu. Arasýndan, dünyaya ýþýnlarýyla hayat veren güneþ, cýlýz da olsa aydýnlatmaya çalýþýr gibiydi.

Birden kendimi dýþarýya atmak ve sokaklarda öylesine, avare ve amaçsýz dolaþmak geçti. Her istediðini yapan biriydim ben. Yaðmur yaðacaðýný bile bile sokakta yürümek delilikti bazýlarý için. Ben de deliydim zaten. Deli olduðumu hiç inkar etmedim ki.

Kendimi hiçbir konuda kýsýtlamamýþtým bugüne kadar. Aklýma eseni yapardým her zaman. Çevremdekiler, ilk zamanlarda beni yadýrgamýþ, sonra da o þekilde kabul etmiþti. Bir kural vardý ve ben o kuralý bozuyordum. Bir kiþi, topluma uymak zorundaydý. Toplum o kiþiye deðil. Ama umurumda bile deðildi o kurallar zinciri.

Kýzlar etek giyerdi doðal olarak. Ben pantolon. Annem kýzardý bana. Baþlardý söylenmeye;

“ Ne biçim kýz çocuðusun sen ? Þöyle güzelce bir etek giysen. Saçlarýný uzatsan.Ellerine oje sürsen, gözlere bir kalem, sade bir makyaj. Evde kalacaksýn bu gidiþle. Turþunu kuracaðým vallahi. Ah kafam ah. Seni yetiþtiremedim. “

Annemin söylediði sözler bir kulaðýmdan girip öbüründen çýkýp gidiyordu. Annemin, çenesi aþýnmýþtý bu sözlerden. Benimle baþ edemez babama anlatýrdý benim duymadýklarýmý. O da ayný benim gibi dinlermiþ gibi yapardý. Sonra da annemin görmez tarafýndan bir göz kýrpardý gizlice.

Yaþýtlarým gibi dantelmiþ, örgüymüþ de beceremezdim. Öðrenmek için de uðraþmadým.Kotumu giydiðim zaman oluverirdim bir erkek çocuðu. Mahalle arkadaþlarým vardý. Kankalarým. Onlarla sokakta maç yapardýk. Gollerin çoðunu ben atardým karþý takýma. Maçýn sonunda, sýrtlarýna alýr ve beni taþýrlardý mahallenin sokaklarýnda. Bir kavga olsa, içinden ben çýkardým. Cam kýrýlsa bizim eve gelirlerdi. Annem haklýydý aslýnda. O elinden tutup gezdireceði bir kýz çocuk istemiþti. Ama ben ona yürüme öðretmiþtim o küçük yaþýmda.

Kankalarým da beni kýz olarak görmüyordu. Benim yanýmda, aðza alýnmayacak þekilde küfürleri basýyorlardý. Benim de kültürüm artmýþtý o sayede. Dövüþ sanatýnýn inceliklerini de öðrenmiþtim. Beni mahalleli Erkek Melahat olarak tanýmýþtý. Hiç rahatsýz deðildim. Kendimle gurur duyuyordum.

Hah iþte baþladý baþlayacak yaðmur. Þemsiye alsaydým keþke. Aman ne olacak sanki. Sinerim çok yaðarsa bir çatýnýn altýna.

O ne ya ! Ne kadar yakýþýklý bir erkek. Ömrümde böyle birini görmedim !

Adamýn gözlerinden ayýramamýþtým gözlerimi. Yemyeþil gözler. Boy,pos, endam o biçim. Kýrk yýl aç kal ama yanýnda bu adam olsun. Ne oluyor bana yahu. Ben kendimi hep erkek olarak nitelendirmiþtim. Peki bu duygu neden ortaya çýktý. Dur, bakalým dikkatini çekebilecek miyim?

Önüne çýkýyorum. Çarpýþmak her zaman iþe yaramýþtýr.

“ Ah af edersiniz “ Diyorum.

“ Önemli deðil beyefendi “ Diyor .

Ýþte benim bittiðim an. Ne olacak þimdi. Ýlk defa birini görünce heyecanlanýyorum. Onda da adam beni erkek sanýyor.

Ah Melahat ne diyeyim ben sana. Uçtu gitti adam. Senin neyine Erkeklik.