Sevgi de aþk ve nefret gibi yalnýzca ruhumuzda hissettiðimiz bir derinlik… Herkesin sevgisini ifade etme þekli farklý. Hiçbir taným bir diðerine uymuyor, hiçbir sevgi birbiriyle ayný yaþanmýyor. Birisine yeryüzünü cehennem ederken, diðeri için güzellikler sunabiliyor.

Sevgi, suskunluðu tercih etmek mi hayatý pahasýna, hükmü verirken acele etmek mi? Abartýlý sözlerin arkasýna saklanarak, bildik bir hayatý kabullenmek mi yoksa? En büyük ödül deðil midir sevgi; varlýðýyla yüzlerimizi tebessüm ettiren…

Cordelia, sevgiyi nefrete döndürmenin trajedisi. Prangaya vurulan bir geleceðin geçmiþi…

Herkes ifadesizliði kadar biraz Cordelia, kini kadar Lear deðil mi aslýnda? Aðzýmýzý sözcüklerle doldurmak ne kolay. Ama bu sözcüklerdeki hileyi, kini anlamak; bir þeylerin yanlýþ olduðunu fark edebilmek için açlýðýn ve soðuðun bilincine sýðýnmak mý gerekiyor çoðu kez? Sevgiyi ölçmek, biraz da hayal kýrýklýðýný göze almayý gerektiriyor.

Ve kalbe düþen ilk kuþku… Bir kuþku ki; sýnanan sevginin þaþkýnlýðýný taþýyan sessizlikle baþlýyor. Yanýtý basit olan bir sorunun sorunsalýnda kaybediliyor gerçekler. Dünyayý döndüren zorba yasanýn acýsý bir ülkenin yazgýsý oluveriyor. Çünkü acý; insanlarýn iyi niyetle verdikleri cevaplar demektir. Ve yaþamlarý zorlaþtýracaðý önceden bilinemiyor.

Kuþkusuz Sheakespeare’nin kadýnlarýndan biri olmak Cordelia’nýn tercihi deðildi. Tragedyanýn en trajik kiþisi. Ýnsan yazgýsýnýn ironik sahnesi. Dürüstlüðün ve uyumsuzluðun kurbaný. Sevginin sessiz dili.

Oysa Cordelia’nýn kalbi emin, sevgisi gerçekti. Ama bir gerçeði dillendirmek, sevgiye anlam yüklemek, Cordelia’nýn gücünün yeteceði bir iþ deðildi. Sukutun esrarýndaki gücü görmezden gelmekse, bir kralýn en büyük dikkatsizliðiydi. Masum olmayan bir soruyla yaralanýrken kalpler; her söz, ülkede bir kelebek etkisiydi…

Cordelia… Babasýnýn gözden çýkardýðý küçük kýzý. Bir gün “Sev ve sukut et” dedi kendi kalbine.”Altýn ve gümüþ gürültülüdür, kurþun ise sessizdir benim gibi” diye ekledi. Sýnandýðý þey ne müthiþ bir silgiydi ki; silebilmiþti tüm geçmiþini. Biliyordu oysa sevgiyi tanýmlamak için sözcüklere, yaþamak için kraliçe olmaya gerek yoktu…

Günün birinde Sheakespeare’nin kadýnlarýndan biri olma fýrsatý geçti eline. Ve babasýnýn karþýsýna geçip konuþtu:”Kederliyim, çünkü dili yok kalbimin. Sizi majesteleri seviyorum bir evlat gibi. Ne daha fazla, ne daha az.” Bu cümle babasýyla arasýnda asýlý kaldý. O Cordelia’ydý çünkü. Babasýnýn küçük kýzý…

Lal-i handan