Varsýn uçmayý unutsun kanatlarým,
Kaf daðýnýn eteklerinde
Küçük bir düþ aðacýnýn altýndaysam eðer...

Varsýn, yüzmeyi unutsun solungaçlarým.
Say ki; hüzün nehrinde can çekiþirken,
Terk edilmiþlik koyunda yan yatmýþsýn.
Ben, diz çöküp ellerinde soluklanmýþým...
Sen kapýlýp akýntýya yeniden yüzmüþsün.


Varsýn, tutmasýn ayaklarým.
Üzerime basýp geçerken bütün evren,
Beni çiðneyenlere siper etmiþsen kendini...

Ýþte o vakit,

Kýrkayaklara, çýnar aðaçlarýna,
Yosunlu taþlaradýr selamým.

Ýþte o vakit,

Kocaman beyaz bir bulutla,
Sonsuzluk vadisinde alýrým soluðu.
Küçüklüðüm, genç kýzlýðým, kadýnlýðým karþýlar beni,....
Sen en olmadýk yüzünle çýkarsýn karþýma,
Dizime yaslanýp ninniler söylersin,
Ruhumdan yüreðime kayýp gidersin öylece.