Zaman kendini kucaklamýþ yitirdiklerinin tesellisini kendinde arýyordu yine.
Saatler saklambaç oyunlarýndan geri kalmýyor körebe oyunlarýndan da ileri gidemiyordu bir türlü.
Dönüp dolaþýp bahçelere ayný yaðmurlarý yaðdýrýyordu sonbahar ve çatýlardan düþmeyen kar sýký sýký baðlanýyordu yine kendi saçýnýn beyazýna.

Her þey aynýydý… Hiç bir þey ayný olmamaya çalýþýrken…

Güneþ hep ayný yerden doðuyor ve ayný yerden batýyor, ne doðarken sevinci paylaþýlýyor ne de batarken hüznü anlaþýlýyordu.
Ay; yansýmasýný denizlere, daðlara, sokak aralarýna veriyordu da sarý ýþýklý evlerden kendisini huzmeli gözlerle seyreden yoktu.
Ýnsanlar telaþlarýný çekmecelerde biriktirip ertesi gün sokaklarda gezdirirken, çaycýnýn sýk sýk deðiþip yine de çaycýlýktan vazgeçmediði gibi haþlanmýþ ve acýmýþ çay tadýnýn da hiç deðiþmediði iþ yerlerine götürüyorlardý.
Pencerelerin camlarý yeni güne silinmiyordu, silinse de dýþarýda yeni bir gün görünmüyordu.
Sigara dumanlarýnda inleyen binlerce ciðerin yakýcý aðýdý bir fincan acý kahveden çýkýp acýya tutkulu bir türkü oluyordu mesai saatlerinin ara yerlerinde.

Aðlayýþlar her þarkýnýn nakaratýnda geziniyordu gülüþleri görmezden gelerek.
Ve enstrümanlarýn yaylý olanýný tercih edip makam ayýrt etmeden vazgeçmiyordu yine de ‘lâ’ sesinden.
Aynýydý kýyý köþe saklanýp dökük sývalarýn, tahta kapýlarýn siyah perdelerin arkasýndan bakmak.
Ayný kirlenmiþliklerde ayný temizleyiciyi kullanýp yine ayný kirlere bulanmak sonra. Beklemek de bulmak gibi aynýydý köþe baþlarýnda, duvar diplerinde, yosun taþlarýnda. Gideceðimiz yeri bilmiyor kaldýðýmýz yeri beðenmiyorduk.
Kararsýz adýmlarýmýz zikzaklar çiziyordu eksenimizde.
Yarýçapýmýz kadar yorulmuyor, gözyaþýmýz kadar ter atmýyorduk.
Yine de nefesimizi tutabiliyorduk.
Balýk olabiliyorduk dar bir fanus içinde, sonsuz bir yüzüþe eþlik edebiliyorduk.
Oltalarýn kancasýna bedenimizi bile bile asýyorduk.
Tuzaklarda gözü açýkken önümüze gelen her türlü yeme elimizi uzatýyorduk.
Bile bile yutuyorduk kancayý.
Yine bildiðimiz kadar bilmiyor, bilmediðimiz kadar biliyorduk her þeyi…

Deðiþmiyorduk.

Her þey aynýydý… Hiçbir þey ayný olmamaya çalýþýrken…


Yine arkasýndan kapatýyordu kapýyý giden, bir hoþça kal bile demeden ve gelen sol eliyle tutuyordu kapýnýn tokmaðýný hep ayný merhabayý dudaðýna yüklerken.

Cümleler aynýydý çünkü hiç deðiþmiyordu kelimeler.
Kimi gülüyor kimi aðlýyorduk, yatýp, kalkýyor, acýkýp, doyuyor kirlenip, temizleniyorduk. Yapraklarýn bir yeþerip bir kuruduðu gibiydik.
Kökten baðlýydýk yaþama, duruþumuzdan vazgeçmiyorduk.
Bizi sarsacak fýrtýnalara, ýslatacak yaðmurlara, yakacak güneþe kurutup topraðýmýzý, sert tutmuþtuk da kabuðumuzu yine de börtü böcek içimizde yuvalanmayý baþarmýþtý.
Engel olamamýþtýk içten çürütülmeye.

Ne yapraklarýmýz ne de dallarýmýz yavrularýmýzý koruyamamýþtý.
Yavrularýmýz dallarýmýzý gagalamýþtý.

Aðaçlar gibiydik.
Kökten baðlýydýk topraða.
Göklere uzanan dallarýnýn özgür görüntüsü altýnda hür deðildik.

Yaralarýmýz kabuk baðlýyor ama iyileþmiyordu.
Ýçine kanýyordu da dýþarýdan çam sakýzý, reçine, bal olup tekrar yaralarýmýza sürülüyordu. Aðrýlarýmýzýn merhemi, yaralarýmýzýn yara bandý oluyor kendimizle dönüþüyorduk.
Bir yeryüzü bir gökyüzü oluyor bulutlara çýkýp topraða vuruyorduk kendimizi. Gönlümüz ferman dinlemiyordu kanatlarýmýzda derman kalmayana dek.
Ne laf anlatabiliyorduk ne de bir çift lafý alýyorduk karþýmýza.
Aynalarda kendimizi gördüðümüz gibi yansýyorduk her þeye, her yere ve herkese.

Aynalar…Gördüðü her þeyi açýk ve net yansýtýrken bizden akýllýydýlar.

Her þey aynýydý…
Hiçbir þey ayný olmamaya çalýþýrken…
Ki hiç bir þey deðiþmiyor her þey birbirini tekrar ediyordu.

Baþucumdan sayfalarý çekiyordum ay ýþýðýnýn önüne ve odam siyahlarý kuþanýyordu mürekkebe bulanmýþ sözcükler tekrarlarken rüyalarýmý.
Ömrümün hesabýný tutuyordum günlerimi toplayýp, gecelerimi rüyalarýma çarpýp kâbuslarýma bölerek.

Bir tek çýkartmayý bilmedim hiç…

Beni benimle topladým, bana çarptým, bana böldüm de çýkartamadým ayný olan hiç bir þeyden!