Kendi ekseninde dönermiş dünya.
Gece ve gündüz, bu nedenle olurmuş hep.
Bir tarafta aydınlık diğerinde ise karanlık,
Sanki her biri, iki dirhem bir çekirdek,
Kıl aldırmaksızın burnundan,
Koşuşturup dururmuş, o, ardın sıra diğerinin peşinden.
Allanır pullanır ve kendi gerçekliğine doğru
Haykırırmış ulaştığına, o gür sesini.
Işığın yokluğundan sızlanmaya ne hacet demiş karanlık olan,
İşte sana, özlem duyman halinde yolunu aydınlatacak
Işıl-ışıl parıldayan yıldızlarımı vermekteyim.
Ayıplarını, tüm o kusurları örten karanlığımdan,
Değerini bilmezde, yanılırsan eğer
Ve dönmek istersen tekrar o geldiğin yerlere, çıplaklığına,
Vermekteyim sana, bir oyalanış hediyem olsun bu diye.
Hem, bunca dinginliği bulmuşken koynumda bilmem
Hala ne aramaktasın iki yaka arasında salınan o ihanet döngüsünde.
Evet, geceler senin için belki soğuk ve ürpertici elbette
Ama varlık, bak, hep bu eksende bulmakta kendi şeklini, övünç ve neşesini.
Ve sakın unutma, o bir nice nazenin vücudun
Ateşli umut ve korkudan yoksun ataklığı,
Zifiri karanlığımın sonsuzluğunda yıkanıp durulmaktadır hep böylece.

Aydın AKDENİZ